راههای درمان سرطان را بشناسید

قبل از هر چیز بهتر است با مفهوم کلمه سرطان بیشتر آشنا شویم و راه های درمان سرطان را بشناسیم. رشد غیر قابل کنترل سلول های غیر طبیعی در هر نقطه از بدن را سرطان می نامیم. بیش از 200 نوع سرطان وجود دارد. هر چیزی ممکن است باعث ایجاد یک سلول غیر طبیعی شود که سرطان را به وجود بیاورد. آنچه مهم است، تشخیص به موقع سرطان می باشد که امید به اثربخشی درمان را به دنبال دارد. دسته بندی کلی عوامل مرتبط با سرطان یا عوامل بیماری زا به شرح زیر است:

قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی یا سمی
قرار گرفتن در معرض تابش یونیزان
برخی از عوامل بیماری زا
ژنتیک انسانی

هدف از درمان سرطان

روش های درمان سرطان با استفاده از جراحی، پرتو درمانی، داروها و سایر روش های درمانی برای کوچک کردن سرطان یا متوقف کردن پیشرفت سرطان است. راه های درمان زیادی وجود دارد که بسته به وضعیت خاص شما ممکن است یک روش درمانی دریافت کرده یا ترکیبی از دو روش را برای بهبودی خود دریافت کنید. هدف از درمان سرطان یا Cancer Treatment رسیدن به درمانی برای بیماری شما می باشد که یک طول عمر عادی را برای شما به ارمغان می آورد. بسته به نوع سرطان شما ممکن است، در مان شما میسر باشد یا نباشد. موردی دیگری که وجود دارد این است که راه درمان برای کوچک کردن یا کند کردن رشد سرطان است تا مدت زمان طولانی بدون علامت به زندگی زیبای خودتان ادامه دهید.

درمان اولیه سرطان:

هدف از این درمان این می باشد که به طور کامل سرطان را از بدن شما خارج می کنند و یا تمام سلول های سرطانی را از بین می برند. از هر گونه درمان سرطان می توان به عنوان یک درمان اصلی استفاده کرد، اما متداول ترین نوع درمان اولیه برای سرطان های شایع، جراحی است.

درمان کمکی سرطان:

با توجه به اینکه ممکن است سلول های سرطانی بعد از درمان اولیه باقی بمانند، این درمان به از بین بردن یا کاهش احتمال بازگشت مجدد سرطان کمک بسزایی می کند. از هر گونه درمان سرطان می توان به عنوان درمان کمکی استفاده کرد از جمله: شیمی درمانی، پرتو درمانی و هورمون درمانی و ... .

درمان تسکین دهنده سرطان:

این درمان به تسکین عوارض جانبی درمان یا علائم ناشی از خود سرطان کمک می کند. جراحی، پرتو درمانی، شیمی درمانی و هورمون درمانی همگی برای تسکین علائم Cancer مورد استفاده قرار می گیرند. در کنار این موارد استفاده از داروها ممکن است درد، تنگی نفس و ... را تسکین دهند. همچنین قابل ذکر می باشد که درمان تسکین دهنده می تواند همزمان با سایر روش های درمانی که برای درمان سرطان شما در نظر گرفته شده مورد استفاده واقع شوند.

راه های درمان سرطان

راه های بسیاری در معالجه و تشخیص سرطان وجود دارد. گزینه های درمانی شما به عوامل مختلفی مانند نوع و مرحله سرطان، سلامت عمومی و ترجیحات شما بستگی دارد. شما و پزشک مربوطه با هم می توانید از مزایا و خطرات ناشی از هر درمان سرطان برای اینکه کدام یک از روش ها برای شما بهتر و مفید تر است، استفاده کنید در این قسمت به توضیح روش های درمان و جزئیات آن می پردازیم تا دید شما را به دنیای سرطان باز کنیم. سرطان و راه های درمان آن را برای شما بشکافیم تا با دانایی و اطلاعات بیشتر از این بیماری در مقابله و مواجه با آن از اطلاعات کافی برخوردار باشید. با وجود این بیماری زندگی برایتان شیرین و لذت بخش باشد.

جراحی و درمان سرطان

جراحی یکی از قدیمی ترین راه های درمان سرطان می باشد و امروزه هم برای درمان بسیاری از سرطان ها موثر است. هدف از عمل جراحی از بین بردن سرطان یا قسمت های بیشتر سرطان می باشد. این روش به حذف تومور سرطانی می انجامد. با این حال، تضمینی برای اینکه سلول های سرطانی به بافت های اساسی نفوذ نکرده باشند و از بین بردن آن ها غیر ممکن باشد وجود ندارد.

دلایل انجام عمل جراحی

آیا سرطان شیوع یافته یا برعملکرد سایر اندام های بدن تاثیر گذاشته
برای اینکه متوجه شوید سرطان در کجا واقع شده
برای از بین بردن یا برخی از سرطان
برای بازگرداندن ظاهر یا عملکرد بدن
برای رفع عوارض جانبی
تشخیص سرطان

شیمی درمانی

روش دیگری که در درمان سرطان کاربرد دارد، شیمی درمانی است. داروهای شیمی درمانی با جلوگیری از تقسیم سلول های سرطانی، سرطان را درمان می کند. بدن سالم دائما از طریق تقسیم و رشد سلول ها را جایگزین می کند اما با بروز سرطان سلول ها به طورغیر قابل کنترل تولید مثل می کنند. داروهای شیمی درمانی در تقسیم و تولید مثل سلول های سرطانی تداخل ایجاد می کنند. یک دارو به تنهایی یا ترکیبی از داروها می توانند این کار را انجام دهند. داروهای شیمی درمانی می توانند منبع تغذیه سلول های سرطانی را مورد حمله قرار دهند تا مواد غذایی لازم برای رشد سلول های سرطانی به آن ها نرسد. سیستم تقسیم سلولی سرطان را با مشکل مواجه می کند و از رشد آن ها جلوگیری می نماید. سلول سرطانی را به خودکشی ترغیب می کند که در اصلاح پزشکی به آن آپوپتوز می گویند.

پرتو درمانی یا رادیوتراپی

در پرتو درمانی از پرتو های پر قدرت مانند اشعه X یا پروتون برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می کنند. پرتو درمانی به 3 دسته تقسم می شود:

رادیوتراپی خارجی
رادیوتراپی داخلی (براکی تراپی)
رادیوتراپی سیستمیک

پرتو درمانی به DNA سلول های سرطانی و ناحیه مورد هدف آسیب وارد می کند و از تقسیم و رشد سلول های سرطانی جلوگیری می شود. اگر چه در این روش به سلول های سالم آسیب وارد می شود ولی اکثر سلول ها سالم بهبودی خود را بدست می آورند. هدف از این درمان حداکثر آسیب به سلول های سرطانی و حداقل آسیب به بافت های سالم است.

ایمونوتراپی

ایمونوتراپی یا ایمنی درمانی بعد از جراحی، شیمی درمانی و پرتو درمانی جز درمان های تاثیرگذار محسوب می شود. در این درمان از سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با سرطان به کار گرفته می شود. سرطان می تواند بدون بررسی در بدن شما زنده بماند زیرا سیستم ایمنی بدن شما را به عنون یک متجاوز تشخیص نمی دهد. سیستم ایمونوتراپی می تواند به سیستم ایمنی بدن شما کمک کند تا سرطان را ببیند و بعد آن را مورد حمله قرار دهد.

هورمون درمانی

برخی از سرطان ها مانند سرطان سینه توسط هورمون های بدن شما تقویت می شوند. از بین بردن هورمون ها از بدن یا مسدود کردن اثرات آنها ممکن است که سلول های سرطانی از رشد خود دست بر دارند. هورمون درمانی بیشتر زمانی انجام می شود که سلول های سرطانی دارای گیرنده های هورمونی از جمله استروژنی و پروژسترونی باشند. به معنایی دیگر این درمان در افرادی که در تومور آن ها گیرنده های استروژن و پروژسترون مثبت باشد، اثر بهتری دارد. اما در مواردی دیگر در بانوانی که بعد از یائسگی مبتلا به سرطان سینه می شوند، صرف نظر از اینکه این گیرنده ها را دارند یا خیر، این نوع درمان انجام می شود. همچنین این نکته قابل توجه می باشد که هورمون درمانی برای جلوگیری از کاهش شکستگی در زنان یائسه موثر می باشد.

جمع بندی

برخی از روش های درمان تاثیر بسزایی در از بین بردن سلول های سرطانی دارند اما ممکن است با اشکالاتی نیز رو به رو باشند. به عنوان مثال جراحی و پرتودرمانی مؤثر است، اما آنها فقط یک منطقه سرطان را درمان می کنند. شیمی درمانی می تواند سلولهای سرطانی را که در سراسر بدن پخش می شود ، درمان کند اما دارای عوارض جانبی بسیار سمی است. همه این درمان ها امروزه هنوز در حال استفاده هستند و احتمالاً برای مدتی مورد استفاده قرار می گیرند، گرچه آنها تنها نوع درمان نخواهند بود. با پیشرفت علم تشخیص، پیشگیری و درمان سرطان برای جامعه پزشکی آسان تر شده است. هر روز با کشف روش های درمان جدید و داروهای متناسب با آن مرگ و میر مبتلایان به انواع سرطان در سراسر دنیا کمتر می شود.

یکی از عوامل مهم که به نجات دادن زندگی شما کمک می کند، تشخیص زود هنگام و به موقع سرطان می باشد. شما با مطالعه و آگاهی بیشتر نسبت به انواع سرطان و روش های پیشگیری خطر ابتلا به آن را کاهش می دهید و یا در صورت بروز مشکل به پزشک مربوطه مراجعه خواهید کرد.

عوامل افزاینده خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم

عوامل خطر متفاوتی وجود دارد که می تواند احتمال ابتلا به سرطان دهانه رحم را افزایش دهد. زنان بدون هیچ یک از این عوامل خطر بندرت به سرطان دهانه رحم مبتلا می شوند. اگرچه عوامل خطر سرطان دهانه رحم می تواند شانس ابتلا به سرطان دهانه رحم را افزایش دهد، اما بسیاری از زنانی که این عوامل خطر را دارند به این بیماری مبتلا نمی شوند. وقتی به عوامل خطر سرطان دهانه رحم فکر می کنید، تمرکز بر روی عواملی است که می توانید آن ها را تغییر دهید یا از آن ها اجتناب کنید (مانند سیگار کشیدن یا عفونت ویروس پاپیلومای انسانی).

عوامل خطر سرطان دهانه رحم
عوامل خطر سرطان دهانه رحم قابل تغییر
عوامل خطر سرطان دهانه رحم غیر قابل تغییر
عواملی که ممکن است عوامل خطر دهانه رحم را کاهش دهند

 

عوامل خطر سرطان دهانه رحم

عوامل خطر هر چیزی است که احتمال ابتلا به یک بیماری مانند سرطان را افزایش می دهد. سرطان های مختلف عوامل خطر متفاوتی دارند. به عنوان مثال، قرار گرفتن پوست در معرض نور شدید خورشید یک عامل خطر برای سرطان پوست است و سیگار کشیدن نیز، یک عامل خطر برای بسیاری از سرطان ها می باشد. اما داشتن یک عامل خطر یا حتی چندین عامل به معنای ابتلا به این بیماری نیست.

عوامل خطر سرطان دهانه رحم قابل تغییر

عفونت ویروس پاپیلومای انسانی (HPV)

عفونت توسط ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) مهمترین عامل خطر سرطان دهانه رحم است. HPV گروهی متشکل از بیش از 150 ویروس مرتبط است. برخی از آن ها باعث نوعی رشد غده ای به نام پاپیلوما می شوند که بیشتر به زگیل معروف هستند.

HPV می تواند سلول های سطح پوست مقعد، دهان و گلو را بپوشاند اما خون یا اندام های داخلی مانند قلب یا ریه ها را آلوده نمی کند.
در هنگام تماس پوست با پوست، HPV می تواند از یک فرد به فرد دیگر منتقل شود. یکی از راه های انتشار HPV فعالیت جنسی می باشد.
انواع مختلف HPV باعث ایجاد زگیل در قسمت های مختلف بدن می شود.
برخی از میکروب HPV باعث ایجاد زگیل روی دست و پا می شوند و برخی دیگر بر روی لب ها یا حتی زبان زگیل را ایجاد می کنند.

انواع خاصی از HPV ممکن است باعث ایجاد زگیل در اندام های تناسلی زن و مرد و اطراف آن یا حتی در ناحیه مقعد شود. به این نوع، HPV کم خطر گفته می شود زیرا به ندرت با سرطان در ارتباط هستند. انواع دیگر HPV انواع پرخطر نامیده می شوند زیرا به شدت با سرطان ها از جمله سرطان دهانه رحم در زنان، سرطان آلت تناسلی مرد، سرطان های مقعد، دهان و گلو در مردان و زنان در ارتباط است.

عفونت با HPV شایع است و در بیشتر افراد بدن می تواند به تنهایی عفونت را برطرف کند. با این حال، گاهی اوقات عفونت از بین نمی رود و مزمن می شود. عفونت مزمن، به ویژه هنگامی که ناشی از برخی از انواع پر خطر HPV باشد، در نهایت می تواند باعث سرطان های خاصی مانند سرطان دهانه رحم شود. اگرچه در حال حاضر درمانی برای عفونت HPV وجود ندارد، اما روش هایی برای درمان زگیل و رشد غیر طبیعی سلول وجود دارد.

سابقه رابطه جنسی

چندین عامل مرتبط با سابقه جنسی شما می تواند خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم را افزایش دهد. این خطر به احتمال زیاد با افزایش قرار گرفتن در معرض HPV تحت تأثیر قرار می گیرد.

فعالیت جنسی در سنین جوانی (به ویژه زیر 18 سال)
داشتن شرکای جنسی زیاد
داشتن یک شریک زندگی که پرخطر محسوب می شود (کسی که مبتلا به عفونت HPV است یا شرکای جنسی زیادی دارد)

سیگار کشیدن

وقتی کسی سیگار می کشد، او و اطرافیانش در معرض بسیاری از مواد شیمیایی ایجادکننده سرطان هستند که بر اندام های دیگر به غیر از ریه ها تأثیر می گذارد. این مواد مضر از طریق ریه ها جذب شده و به وسیله جریان خون در سراسر بدن منتقل می شوند.

احتمال ابتلا به سرطان دهانه رحم در زنان سیگاری تقریباً دو برابر افراد غیر سیگاری است. محصولات فرعی دخانیات در مخاط دهانه رحم زنان سیگاری یافت شده است. محققان بر این باورند که این مواد به DNA سلول های دهانه رحم آسیب می رسانند و ممکن است در توسعه سرطان دهانه رحم نقش داشته باشند. سیگار کشیدن همچنین باعث می شود که سیستم ایمنی بدن در مبارزه با عفونت های HPV کمتر موثر باشد.

داشتن سیستم ایمنی ضعیف

ویروس پاپیلومای انسانی (HIV)، ویروسی است که باعث ایدز می شود. ایدز سیستم ایمنی بدن را ضعیف می کند و افراد را در معرض خطر بیشتری برای عفونت HPV قرار می دهد. سیستم ایمنی بدن در از بین بردن سلول های سرطانی و کاهش رشد و گسترش آن ها نقش مهمی دارد. در زنان مبتلا به HIV، پیش سرطان دهانه رحم ممکن است سریع تر از حالت عادی به یک سرطان مهاجم تبدیل شود.

گروه دیگری از زنان در معرض خطر سرطان دهانه رحم، کسانی هستند که برای سرکوب پاسخ ایمنی بدن خود داروهایی مصرف می کنند. مانند کسانی که تحت درمان بیماری خود ایمنی قرار دارند (که در آن سیستم ایمنی بدن بافت های بدن را بیگانه می بیند و به آن ها حمله می کند) یا کسانی که پیوند عضو انجام داده اند.

عفونت کلامیدیا

کلامیدیا نوعی باکتری نسبتاً رایج است که می تواند سیستم تولید مثل را آلوده کند و با تماس جنسی گسترش می یابد. زنانی که به کلامیدیا آلوده شده اند، معمولاً هیچ علامتی ندارند و ممکن است اصلاً ندانند که به این ویروس آلوده شده اند، مگر اینکه در طی معاینه لگن آزمایش شوند. عفونت کلامیدیا باعث التهاب لگن می شود که ممکن است در نهایت منجر به ناباروری شود. مطالعات خاص نشان می دهد که باکتری های کلامیدیا ممکن است به HPV کمک کند که در دهانه رحم زنده بمانند و این امر احتمال سرطان دهانه رحم را افزایش می دهد.

استفاده طولانی مدت از داروهای ضد بارداری خوراکی (قرص های جلوگیری از بارداری)

شواهدی وجود دارد که مصرف داروهای ضد بارداری خوراکی (OC) برای مدت طولانی خطر سرطان دهانه رحم را افزایش می دهد. تحقیقات حاکی از آن است که خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم، در زنانی که بیشتر از OC استفاده می کنند افزایش می یابد، اما پس از توقف OC خطر دوباره کاهش می یابد و سال ها پس از قطع استفاده، به حالت عادی برمی گردد.

داشتن چندین بارداری کامل

در زنانی که 3 بار یا بیشتر بارداری کامل داشته اند، خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم افزایش می یابد. تصور می شود که این احتمالاً به دلیل افزایش قرار گرفتن در معرض عفونت HPV با فعالیت جنسی باشد. همچنین، مطالعات به تغییرات هورمونی در دوران بارداری اشاره کرده است زیرا زنان را مستعد ابتلا به عفونت HPV یا رشد سرطان می کند. نظر دیگر این است که زنان باردار ممکن است از سیستم ایمنی ضعیف تری برخوردار باشند و این امر باعث عفونت HPV و رشد سرطان می شود.

سن کم در اولین بارداری کامل
زنانی که کمتر از 20 سال داشتند و اولین بارداری کامل را انجان دادند، در اواخر زندگی بیشتر به سرطان دهانه رحم مبتلا می شوند تا زنانی که تا 25 سالگی یا بیشتر منتظر بارداری بودند.

وضعیت اقتصادی

بسیاری از زنان کم درآمد دسترسی آسان به خدمات مراقبت های بهداشتی کافی، از جمله غربالگری سرطان دهانه رحم با آزمایش پاپ اسمیر و آزمایش HPV ندارند. این بدان معناست که ممکن است از نظر سرطان دهانه رحم تحت غربالگری یا معالجه قرار نگیرند.

رژیم غذایی کم میوه و سبزیجات

زنانی که در رژیم غذایی آن ها به اندازه کافی میوه و سبزیجات وجود ندارد ممکن است در معرض خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم باشند.

عوامل خطر سرطان دهانه رحم غیر قابل تغییر

دی اتیل استیل بسترول (DES)

DES یک داروی هورمونی است که برای جلوگیری از سقط جنین بین سال های 1938 تا 1971 به برخی از زنان داده شده است. زنانی که مادرانشان DES مصرف کرده اند آدنوکارسینومای سلول شفاف واژن یا دهانه رحم بیشتر از حد انتظار می رود. این نوع سرطان در زنانی که در معرض DES قرار نگرفته اند بسیار نادر است. در هر 1000 زنی که مادرانشان در دوران بارداری از DES استفاده کرده اند، تقریباً 1 مورد آدنوکارسینومای سلول شفاف واژن یا دهانه رحم وجود دارد.

آدنوکارسینومای سلول شفاف مربوط به DES در واژن بیشتر از دهانه رحم است. به نظر می رسد این خطر در زنانی که مادرانشان در 16 هفته اول بارداری خود دارو مصرف کرده اند بیشتر است. متوسط ​​سن زنان مبتلا به آدنوکارسینومای سلول شفاف 19 سال است.

داشتن سابقه خانوادگی سرطان دهانه رحم

سرطان دهانه رحم ممکن است در برخی از خانواده ها وجود داشته باشد. اگر مادر یا خواهرتان به سرطان دهانه رحم مبتلا بودند، احتمال ابتلا به این بیماری بیشتر از این است که هیچ کس در خانواده به آن مبتلا نباشد. برخی از محققان گمان می کنند که برخی موارد نادر از این گرایش خانوادگی ناشی از یک بیماری ارثی است که باعث می شود برخی از زنان کمتر از دیگران بتوانند از عفونت HPV مبارزه کنند.

عواملی که ممکن است عوامل خطر دهانه رحم را کاهش دهند

استفاده از دستگاه داخل رحمی (IUD)

برخی تحقیقات نشان می دهند خطر ابتلا به سرطان دهانه رحم در زنانی که تا به حال از دستگاه داخل رحمی استفاده کرده اند، کمتر است. تأثیر روی خطر حتی در زنانی که کمتر از یک سال آی یو دی داشتند، دیده شد و بعد از برداشتن آی یو دی، اثر محافظتی آن باقی ماند. آی یو دی خطراتی دارد. خانمی که به استفاده از IUD علاقه مند است ابتدا باید درباره خطرات و مزایای احتمالی با پزشک خود صحبت کند. همچنین، زنی که چندین شریک جنسی دارد، باید از وسایل بهداشتی استفاده کند تا خطر ابتلا به بیماری های مقاربتی را کاهش دهد و مهم نیست که از چه روش دیگری برای جلوگیری از بارداری استفاده می کند.

جمع بندی

برای پیشگیری و درمان به موقع سرطان دهانه رحم لازم است غربالگری های لازم انجام شود. تست های مختلفی برای تشخیص دهانه رحم وجود دارند مانند تست پاپ اسمیر یا آزمایش HPV و.... اگر در نتیجه این تست ها اثری از سرطان دهانه رحم به چشم می خورد واجب است که با پزشک مربوطه مشورت کنید تا بهترین روش برای درمان سرطان دهانه رحم توسط متخصص انتخاب شود.

درمان سرطان سینه با روش درمان هدفمند

از آنجا که محققان درباره تغییرات سلول های ایجاد کننده سرطان اطلاعات بیشتری کسب می کنند، آن ها قادر به تولید انواع جدیدی از داروها شده اند که به طور خاص، این تغییرات را هدف قرار می دهند. داروهای هدفمند متفاوت از داروهای شیمی درمانی هستند و اغلب عوارض جانبی متفاوتی دارند. این داروها مانند داروهای شیمی درمانی وارد جریان خون می شوند و تقریباً به تمام نواحی بدن می رسند و همین امر عملکرد آن ها را در برابر سرطان های گسترش یافته در نقاط دوردست بدن، مفید می کند. داروهای هدفمند حتی در مواقعی که داروهای شیمی درمانی موثر نیستند، اثر می کنند. برخی از داروهای هدفمند می توانند به درمان بهتر انواع دیگر درمان های سرطان مانند پرتو درمانی، شیمی درمانی و هورمون درمانی کمک کنند.

درمان هدفمند برای درمان سرطان پستان HER2 مثبت
بازدارنده های کیناز
عوارض جانبی داروهای درمانی هدفمند HER2
درمان هدفمند برای سرطان پستان گیرنده هورمون مثبت

درمان هدفمند برای درمان سرطان پستان HER2 مثبت

در حدود 1 نفر از 5 زن مبتلا به سرطان پستان، سلول های سرطانی تقویت کننده رشد بیش از حد در سطح خود دارند. این سرطان ها که به عنوان سرطان های پستان HER2 مثبت شناخته می شوند، تمایل به رشد و گسترش بیشتری دارند. انواع مختلفی از داروها تولید شده اند که پروتئین HER2 را هدف قرار می دهند.

آنتی بادی های مونوکلونال

آنتی بادی های مونوکلونال نسخه های ساخته شده توسط پروتئین های سیستم ایمنی بدن (آنتی بادی ها) هستند که برای اتصال به یک هدف خاص طراحی شده اند. در این حالت، آنها به پروتئین HER2 روی سلول های سرطانی متصل می شوند که می توانند مانع رشد این سلول ها شوند.

پرتوزوماب (پرجتا)

این آنتی بادی مونوکلونال را می توان با شیمی درمانی، چه قبل یا بعد از جراحی برای درمان سرطان پستان در مراحل اولیه یا برای درمان سرطان پستان پیشرفته تجویز کرد. این دارو به صورت وریدی (IV) تجویز می شود. برای افرادی که هر دو این آنتی بادی های مونوکلونال را به عنوان بخشی از درمان خود دریافت می کنند، ترکیبی از ترازوزوماب، پرتوزوماب و هیالورونیداز (Phesgo) نیز به صورت یک تزریق در دسترس است. این دارو به صورت زیر جلدی (زیر پوست) و در طی چند دقیقه تجویز می شود.

ترکیبات آنتی بادی و دارویی

ترکیبات آنتی بادی-دارویی (ADC) یک آنتی بادی مونوکلونال است که با داروی شیمی درمانی مرتبط است. در این حالت، آنتی بادی ضد HER2 با اتصال به پروتئین HER2 بر روی سلول های سرطانی، مانند یک سیگنال عمل می کند و داروی شیمی درمانی را مستقیماً به آن ها می رساند.

Ado-trastuzumab emtansine

این ترکیب آنتی بادی-دارویی به خودی خود برای درمان سرطان پستان در مراحل اولیه پس از جراحی یا برای درمان سرطان پستان پیشرفته در زنانی که قبلاً با تراستوزوماب و شیمی درمانی تحت درمان قرار گرفته اند، استفاده می شود. این دارو از راه وریدی (IV) تجویز می شود.

Fam-trastuzumab deruxtecan

این ترکیب آنتی بادی-دارویی می تواند به تنهایی برای درمان سرطان پستانی استفاده شود که با جراحی برطرف نمی شود یا به بخشی دیگر از بدن گسترش یافته است (متاستاز). این دارو نیز از راه وریدی (IV) تجویز می شود.

بازدارنده های کیناز

HER2 نوعی پروتئین است که به عنوان کیناز شناخته می شود. کینازها پروتئین هایی در سطح سلول های سرطانی هستند که باعث رشد این سلول ها می شوند. به داروهایی که کینازها را مسدود می کنند بازدارنده های کیناز گفته می شود. برخی این بازدارنده ها عبارت اند از:

Lapatinib (Tykerb)

این دارو، قرصی است که روزانه مصرف می شود. لاپاتینیب برای درمان سرطان پستان پیشرفته، به طور معمول همراه با داروی شیمیاییکپسیتابین یا داروهای خاص هورمون درمانی استفاده می شود.

Neratinib (Nerlynx)

این مهار کننده کیناز قرصی است که روزانه مصرف می شود. نراتینیب برای درمان سرطان پستان در مراحل اولیه توسط خانم ها استفاده می شود. این دارو معمولاً به مدت یک سال تجویز می شود. همچنین می تواند همراه با داروی شیمی درمانی کپسیتابین برای درمان افراد مبتلا به بیماری متاستاتیک نیز تجویز شود.

عوارض جانبی داروهای درمانی هدفمند HER2

عوارض جانبی داروهای مورد هدف HER2 اغلب خفیف است اما برخی از آن ها می توانند جدی باشند. آنتی بادی های مونوکلونال و ترکیبات آنتی بادی-دارویی می توانند گاهی باعث آسیب قلبی در حین یا بعد از درمان شوند که این می تواند منجر به نارسایی احتقانی قلب شود. برای اکثر زنان (اما نه همه) این اثر مدت کوتاهی طول می کشد و با قطع دارو بهتر می شود. وقتی این داروها با داروهای شیمیایی خاصی که می توانند باعث آسیب قلبی شوند مانند دوکسوروبیسین (آدریامایسین) و اپی روبیسین (الانس)، همراه باشند، خطر مشکلات قلبی بیشتر است.

از آنجا که این داروها می توانند باعث آسیب قلبی شوند، پزشکان اغلب قبل از درمان و به طور منظم هنگام مصرف دارو، عملکرد قلب شما (با اکوکاردیوگرام یا اسکن MUGA) را بررسی می کنند.لاپاتینیب ، نراتینیب ، توکاتینیب و ترکیب پرتوزوماب با تراستوزوماب می توانند باعث اسهال شدید شوند. بنابراین، بسیار مهم است که به محض بروز مشکلات روده ای، به تیم مراقبت های بهداشتی خود اطلاع دهید. لاپاتینیب و توکاتینیب همچنین می توانند باعث سندرم دست و پا شوند.

در این حالت دست ها و پاها زخم و قرمز می شوند و ممکن است تاول زده و پوست آن ها را جدا شود. لاپاتینیب ، نراتینیب و توکاتینیب می توانند مشکلات کبدی ایجاد کنند. پزشک شما آزمایش خون را برای بررسی عملکرد کبد در طول درمان انجام می دهد. اگر علائم یا نشانه های احتمالی مشکلات کبدی مانند خارش پوست، زردی پوست یا زردی قسمت های سفید چشم، ادرار تیره یا درد در ناحیه شکم فوقانی سمت راست را دارید، بلافاصله به تیم مراقبت های بهداشتی خود اطلاع دهید.

Fam-trastuzumab deruxtecan (Enhertu) می تواند باعث بیماری جدی ریه در برخی از زنان شود. در بعضی موارد حتی ممکن است تهدید کننده زندگی باشد. اگر علائمی مانند سرفه، خس خس سینه، مشکل تنفس یا تب دارید، بسیار سریع باید به پزشک یا پرستار خود اطلاع دهید. اگر باردار هستید، نباید این داروها را مصرف کنید. آنها می توانند به جنین آسیب برسانند و حتی باعث مرگ آن شوند.

درمان هدفمند برای سرطان پستان گیرنده هورمون مثبت

حدود 2 مورد از 3 سرطان پستان، گیرنده هورمونی مثبت هستند (گیرنده استروژن مثبت یا گیرنده پروژسترون مثبت). برای زنان مبتلا به این سرطان ها، درمان با هورمون درمانی اغلب مفید است. برخی از داروهای درمانی هدفمند می توانند هورمون درمانی را حتی بیشتر مثرتر کنند. اگرچه این داروهای هدفمند ممکن است به عوارض جانبی نیز اضافه کنند.

مهار کننده های CDK4 / 6

Palbociclib (Ibrance) ، ribociclib (Kisqali) و abemaciclib (Verzenio) داروهایی هستند که پروتئین های سلول را به نام کینازهای وابسته به سیکلین (CDK) ، به ویژه CDK4 و CDK6 مسدود می کنند. مسدود کردن این پروتئین ها در سلول های سرطانی گیرنده هورمونی مثبت، به جلوگیری از تقسیم سلول کمک می کند. این می تواند رشد سرطان را کند کند. این داروها برای زنان مبتلا به سرطان پستان گیرنده هورمون HER2 منفی نیز تایید شده و معمولاً یک یا دو بار در روز به صورت قرص مصرف می شود.

شایع ترین عوارض جانبی، کم بودن تعداد سلول های خونی و خستگی است. حالت تهوع و استفراغ، زخم های دهان، ریزش مو، اسهال و سردرد از عوارض جانبی شایع کمتر است. تعداد بسیار کم گلبول های سفید خون می تواند خطر ابتلا به عفونت جدی را افزایش دهد. یک عارضه جانبی نادر اما ممکن، التهاب ریه ها می باشد.

مهارکننده mTOR

Everolimus (Afinitor) یک داروی هدفمند است که به عنوان یک مهار کننده mTOR شناخته می شود. mTOR پروتئینی در سلول های سرطانی است که به طور معمول به رشد و تقسیم آن ها کمک می کند. Everolimus همچنین ممکن است تومورها را از ایجاد عروق خونی جدید متوقف کند که می تواند به محدود کردن رشد آن ها کمک کند. به نظر می رسد در درمان سرطان پستان، این دارو به کارایی بهتر داروهای هورمون درمانی کمک می کند.

مهارکننده PI3K

Alpelisib (Piqray) یک داروی هدفمند است که به عنوان یک مهارکننده PI3K شناخته می شود. از این دارو می توان به همراه فولوسترانت برای درمان زنان یائسه با سرطان پستان گیرنده هورمون HER2 منفی با جهش ژنی PIK3CA استفاده کرد که در طول یا پس از درمان با مهارکننده آروماتاز رشد کرده است. حدود 30٪ تا 40٪ سرطان های پستان دارای ژن PIK3CA جهش یافته هستند. پزشک قبل از شروع درمان با این دارو، خون یا تومور شما را برای این جهش آزمایش می کند.

جمع بندی

با توجه به اینکه هر ساله تعداد زنان زیادی در سرتاسر دنیا درگیر سرطان پستان می شوند، تشخیص زود هنگام این بیماری مهم ترین گام در راستای پیشبرد برنامه های درمانی برای رهایی از این بیماری می باشد.

چگونه درمان هدفمند به درمان سرطان کمک می کند؟

همانطور که از نام درمان هدفمند پیداست، داروهای این روش درمانی برای حمله کردن به اهداف خاصی مانند گیرنده ها یا پروتئین های سلول های سرطانی طراحی شده اند. هدف از درمان هدفمند این است که رشد تومور کند شده و یا متوقف شود. این کار از طریق حمله به مشخصه های ژنتیکی سلول که منجر به رشد و تقسیم آن می شوند، انجام می شود. همچنین، این داروها ممکن است به درمان های دیگر سرطان مانند شیمی درمانی کمک کنند.

در حالی که شیمی درمانی سلول هایی را که در حال رشد سریع در سرتاسر بدن هستند، هدف قرار می دهد، ممکن است برخی از سلول های غیر سرطانی را نیز تحت تأثیر قرار دهد. اما درمان هدفمند، به عنوان یکی از روش های درمان سرطان، به طور مستقیم مشخصه های خاصی از سلول های سرطانی را تحت تأثیر قرار خواهد که از طریق آزمایش های پیشرفته ژنومیک یا دیگر تست های آزمایشگاهی یا فرآیندهای تشخیصی شناسایی شده اند. در ادامه، به مباحث زیر خواهیم پرداخت:

انواع درمان هدفمند
چگونگی انجام درمان هدفمند
چگونه درمان هدفمند با سرطان مقابله می کند؟
عوارض جانبی درمان هدفمند
اقدامات قبل و بعد از درمان هدفمند
انواع درمان هدفمند

چندین نوع مختلف درمان هدفمند وجود دارد که شایع ترین آنها عبارتند از:

آنتی بادی های مونوکلونال Monoclonal antibodies

آنتی بادی های مونوکلونال نوعی استراتژی درمانی هستند که از مولکول های مهندسی شده برای حمله به ویژگی های خاص موجود در سلول های سرطانی استفاده می کنند. از آنتی بادی مونوکلونال ممکن است به تنهایی برای از بین بردن سلول های سرطانی یا به عنوان حامل سایر مواد برای اهداف درمانی یا تشخیصی استفاده شود. به عنوان مثال، مواد مربوط به شیمی درمانی یا مواد رادیواکتیو را می توان به آنتی بادی های مونوکلونال متصل کرد تا آنها را مستقیماً به سلول های سرطانی برسانند. برخی از انواع خاص تر درمان هدفمند شامل داروهای مولکولی کوچک و ایمونوتراپی ممکن است در این گروه قرار بگیرند.

داروهای مولکولی کوچک Small-molecule drugs

این داروها مولکولهایی را هدف قرار می دهند که دارای وزن مولکولی کمی هستند و به دلیل اندازه، بهتر می توانند به سلول ها نفوذ کرده و هدف مورد نظر خود را پیدا کنند. برخی از مهارکننده های EGFR، مهار کننده های آنژیوژنز و القاکننده های آپوپتوز نمونه هایی از داروهای با مولکول کوچک هستند.

ایمونوتراپی Immunotherapy

ایمونوتراپی مجموعه وسیعی از درمان ها است که جهت بهبود عملکرد سیستم ایمنی بدن برای تشخیص بهتر و حمله به سلول های سرطانی طراحی شده است. برخی از درمان های ایمونوتراپی به منظور هدف قرار دادن ارتباط بین گیرنده های خاص روی سلول های سرطانی یا سلول های ایمنی طراحی شده اند. داروهای مهار کننده چک پوینت نوعی از ایمونوتراپی هستند.

هورمون درمانی Hormon Therapy

برخی از سرطان ها برای رشد به هورمون نیاز دارند. روش های درمانی هورمونی به منظور هدف قرار دادن هورمونی خاص، غالباً استروژن و کاهش مقدار این هورمون در بدن، کاهش تولید هورمون های جدید یا جلوگیری از تغذیه سلول های سرطانی طراحی شده اند.

درمان هدفمند چگونه انجام می شود؟

چگونگی و محل مصرف داروهای هدفمند به عوامل زیادی بستگی دارد، از جمله ملاحظات بالینی و ترجیحات شخصی. شما ممکن است درمان هدفمند را در یک کلینیک، بیمارستان، مطب پزشک یا در خانه انجام دهید.

داروهای درمان هدفمند ممکن است به طرق زیر تجویز شوند:

به صورت قرص، کپسول یا شربت که معمولاً در خانه مصرف می شود.
از طریق سوزن سرنگ به داخل ورید، عضله یا زیر پوست تزریق می شود.
تزریق داخل ورید به صورت قطره ای که ممکن است چندین ساعت طول بکشد.

بیمارانی که ممکن است به تزریق یا تزریق مکرر نیاز داشته باشند، ممکن است یک کانتر دریافت کنند تا داروها با کارایی بیشتر و درد کمتر تجویز شوند. چگونگی تجویز داروهای درمان هدفمند به عوامل مختلفی بستگی دارد و همچنین ممکن است به نوع داروی تجویز شده نیز بستگی داشته باشد. برای مثال:

داروهای با مولکول کوچک معمولاً به صورت قرص یا کپسول تجویز می شوند.
آنتی بادی های مونوکلونال معمولاً از طریق تزریق تجویز می شوند.
داروهای ایمونوتراپی معمولاً تزریق می شوند.

داروهای درمان هدفمند قدرتمند هستند و ممکن است حتی در پرستار یا اعضای خانواده که با آنها در تماس هستید، عوارض جانبی ایجاد کنند. اگر درمان هدفمند را در خانه دریافت می کنید، آگاهی خود را در مورد شرایط مربوط به آن بالا ببرید. ممکن است هزینه برخی از داروهایی که در خانه مصرف می شوند، از مشابه آنها که تزریق می شود، بیشتر باشد. داروهای درمان هدفمند ممکن است در ترکیب با سایر درمان های سرطان مانند جراحی، شیمی درمانی یا پرتودرمانی تجویز شوند.

چگونه درمان هدفمند با سرطان مقابله می کند؟

اغلب درمان های هدفمند با تداخل در پروتئین های خاصی که به رشد و گسترش تومورها در بدن کمک می کنند، منجر به درمان سرطان می شوند. آنها به روش های مختلفی سرطان را درمان می کنند:

به سیستم ایمنی بدن کمک می کنند تا سلول های سرطانی را از بین ببرد. یکی از دلایل رشد سلول های سرطانی این است که می توانند از سیستم ایمنی بدن پنهان شوند. برخی از روش های درمانیهدفمند می توانند سلول های سرطانی را مشخص کنند، بنابراین یافتن و از بین بردن آنها برای سیستم ایمنی راحت تر است. سایر روش های درمان هدفمند به تقویت سیستم ایمنی بدن کمک می کنند تا در برابر سرطان بهتر عمل کند.

رشد سلول های سرطانی را متوقف می کنند. سلول های سالم در بدن شما معمولاً تقسیم می شوند تا سلول های جدید تنها وقتی سیگنال های قوی برای این کار دریافت می کنند، ایجاد شوند. این سیگنال ها به پروتئین های سطح سلول متصل می شوند و به سلول ها می گویند تقسیم شوند. این فرآیند به سلول های جدید کمک می کند تنها در صورت نیاز بدن شما به آنها ایجاد شوند. اما برخی از سلول های سرطانی تغییراتی در پروتئین های سطح خود دارند که به آنها می گوید در صورت وجود یا عدم وجود سیگنال ها تقسیم شوند. برخی از روش های درمان هدفمند با تداخل این پروتئین ها مانع تقسیم سلولها می شوند. این روند به کاهش رشد کنترل نشده سرطان کمک می کند.

سیگنال هایی را که به تشکیل عروق خونی کمک می کنند، متوقف می سازند. تومورها برای رشد بیش از اندازه مشخص، نیاز به تشکیل رگ های خونی جدید دارند. در فرآیندی به نام رگ زایی، این رگ های خونی جدید در پاسخ به سیگنال های تومور تشکیل می شوند. برخی از روش های درمان هدفمند به نام بازدارنده های آنژیوژنز به منظور تداخل در این سیگنال ها طراحی شده اند تا از تشکیل منبع خون جلوگیری کنند. بدون منبع خون، تومورها کوچک می مانند. یا اگر توموری از قبل منبع خونی داشته باشد، این روش های درمانی می توانند باعث از بین رفتن رگ های خونی شده  و منجر به کوچک شدن تومور شوند.

مواد کشنده سلول را به سلول های سرطانی تحویل می دهند. برخی از آنتی بادی های مونوکلونال با سموم، داروهای شیمی درمانی و پرتودرمانی ترکیب می شوند. هنگامی که این آنتی بادی های مونوکلونال به اهداف مورد نظر در سطح سلول های سرطانی متصل می شوند، سلول ها مواد کشنده سلول را گرفته و می میرند. سلول هایی که مورد هدف نیستند، صدمه ای نخواهند دید.

منجر به مرگ سلول های سرطانی می شوند. سلول های سالم وقتی آسیب ببینند و دیگر نیازی به آنها نباشد به طور منظم می میرند. اما سلول های سرطانی روش هایی برای جلوگیری از این روند مرگ دارند. برخی از روشهای درمان هدفمند می توانند سلول های سرطانی را از این روند مرگ سلولی عبور دهند.

سرطان های نیازمند به هورمون را گرسنه نگه می دارند. برخی از سرطان ها مانند سرطان پستان و سرطان پروستات برای رشد به هورمون های خاصی نیاز دارند. درمان های هورمونی نوعی درمان هدفمند است که می تواند از دو طریق موثر باشد. برخی از هورمون درمانی ها از ایجاد هورمون های خاص در بدن جلوگیری می کنند. برخی دیگر از تأثیر هورمون ها بر روی سلول های شما، از جمله سلول های سرطانی جلوگیری می نمایند.

عوارض جانبی درمان هدفمند

داروهای درمان هدفمند برای گذر از سلول های سرطانی طراحی شده اند، فرآیندی که برای ایجاد عوارض جانبی کمتر در نظر گرفته شده است. با این حال، برخی از داروهای درمانی هدفمند ممکن است بر روی عملکرد سلول تأثیر گذاشته و عوارض جانبی ایجاد کنند. مشکلات پوستی رایج ترین عوارض جانبی درمان هدفمند می باشند. این مشکلات عبارتند از:

جوش
خشک شدن پوست
خارش
حساسیت به نور
قرمز شدن پوست
التهاب نوک انگشت

سایر عوارض جانبی درمان هدفمند عبارتند از:

خستگی
مشکلات گوارشی
فشار خون بالا
زخم های دهان
شرایط خودایمنی
خونریزی

برخی از عوارض جانبی درمان هدفمند ممکن است پس از پایان درمان به سرعت محو شوند. سایر عوارض جانبی ممکن است هفته ها ادامه داشته باشند. در مورد اینکه عوارض جانبی چگونه شما را تحت تأثیر قرار می دهد و کدام یک از عوارض جانبی ممکن است بهبود یابد یا بدتر شود، صحبت کنید.

اقدامات قبل و بعد از درمان هدفمند

دهها نوع داروی درمان هدفمند وجود دارد که برای درمان سرطان های مختلف طراحی شده اند و هر برنامه درمانی هدفمند متناسب با اهداف خاص سرطان و درمان بیمار است. هر دارو دوزهای مختلفی دارد و ممکن است عوارض جانبی مختلفی ایجاد نماید. آنچه می توان از درمان هدفمند انتظار داشت، بسته به عوامل مختلفی از جمله نوع داروی تجویز شده، سلامت کلی شما و اینکه آیا درمان هدفمند شما بخشی از برنامه ای است که شامل سایر درمان ها مانند پرتودرمانی یا جراحی می باشد، بسیار متفاوت است.

اگر تصمیم دارید داروهای درمان هدفمند را خودتان در خانه مصرف کنید، در مورد پروتکل های ایمنی برای استفاده از داروها با پزشکتان صحبت کنید. اگر گزینه پیشنهادی شما تزریق است، تیم مراقبت به شما خواهند گفت که چه موقع و به کجا مراجعه کنید و درمان ها چه مدت طول می کشد.

آنچه قبل از درمان هدفمند باید انجام داد

برخی از درمان های هدفمند، به ویژه مهارکننده های چک پوینت، باید از طریق تزریق انجام شوند که ممکن است چندین ساعت طول بکشد. ممکن است مجبور شوید چندین ساعت در بیمارستان یا هر کجا که تزریق را انجام می دهید، بمانید. بنابراین:

لباس راحت بپوشید: از لباس های گشاد استفاده نمایید تا به کاتتر دسترسی داشته باشید. آوردن بالشت یا پتو را در نظر بگیرید.

یک همراه با خود بیاورید: سعی کنید دوست یا یکی از اعضای خانواده را به عنوان همراه با خود ببرید.

وسایل سرگرمی را فراموش نکنید: یک تبلت برای تماشای برنامه یا کتابی برای خواندن به همراه داشته باشید.

یک میان وعده به همراه داشته باشید: مقداری آب یا یک لقمه سبک با خود همراه داشته باشید.

آنچه پس از درمان هدفمند باید انجام دهید

عوارض جانبی را کنترل کنید: اگر نگران ایجاد عوارض جانبی هستید، با تیم پزشکی خود تماس بگیرید.

هیدراته بمانید: هنگام مصرف داروهای درمانی هدفمند حتماً از رژیم غذایی سالم استفاده نمایید و مایعات زیادی بنوشید.

جمع بندی

درمان هدفمند یکی از روش های درمان سرطان است که ممکن است در کنار روش های درمانی دیگر مانند شیمی درمان، رادیوتراپی و ... انجام شود. همانطور که ملاحظه فرمودید، چندین نوع روش مختلف برای درمان هدفمند وجود دارد. چگونگی انجام درمان هدفمند از این جهت که به صورت تزریق یا خوردن دارو یا شربت باشد، بستگی به عوامل مختلفی دارد که در این مطلب، به آنها اشاره نمودیم.

روش های تشخیص سرطان روده کوچک

سرطان های روده کوچک اغلب به دلیل علائم یا نشانه هایی که فرد آن را مشاهده می کند، یافت می شود. اما این علائم معمولاً به اندازه ای نیستند که مطمئن شوید فردی به سرطان روده باریک مبتلا است یا مشکل سلامتی دیگری دارد. در صورت مشکوک بودن به تومور، برای تأیید تشخیص به معاینات و آزمایشات نیاز است.

راه های تشخیص سرطان روده کوچک
بررسی تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی
آزمایش خون
آزمایشات تصویربرداری
آزمایش های اشعه ایکس باریم (Barium)
سی تی اسکن
تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)
آندوسکوپی
آندوسکوپی فوقانی
آندوسکوپی کپسول
انتروسکوپی دو بالون (آندوسکوپی)
نمونه برداری (بیوپسی)
آزمایشات آزمایشگاهی نمونه های برداشته شده

راه های تشخیص سرطان روده کوچک

بررسی تاریخچه پزشکی و معاینه فیزیکی

هنگامی که یک پزشک سابقه پزشکی شما را مورد بررسی قرار می دهد، در مورد علائم، عوامل خطر احتمالی، سابقه خانوادگی و سایر شرایط پزشکی از شما سوال می کند. پزشک، سپس شما را معاینه می کند و با تمرکز بر روی شکم شما به دنبال تورم یا صدای روده می گردد که سعی در غلبه بر انسداد دارد.

آزمایش خون

اگر پزشک شما به سرطان روده کوچک مشکوک باشد، به احتمال زیاد برخی آزمایش خون مانند موراد زیر را انجام می دهد:

شمارش کامل خون (CBC)، که میزان گلبول های قرمز خون، گلبول های سفید خون و پلاکت ها را اندازه گیری می کند. سرطان روده کوچک اغلب باعث خونریزی در روده ها می شود که می تواند منجر به کم شدن تعداد گلبول های قرمز خون (کم خونی) شود.
آزمایشات شیمی خون برای یافتن علائم احتمال سرطان به کبد یا سایر مشکلات.

آزمایشات تصویربرداری

در آزمایشات تصویربرداری از اشعه ایکس، میدان های مغناطیسی یا مواد رادیواکتیو برای ایجاد تصاویر از داخل بدن استفاده می شود. آزمایشات تصویربرداری ممکن است به چند دلیل انجام شود. از جمله:

برای کمک به تعیین اینکه علائم توسط تومور ایجاد می شود یا خیر
تا بدانید سرطان چقدر گسترش یافته است
برای کمک به تعیین اینکه آیا درمان موثر است یا خیر

چک کردن علائم بازگشت سرطان

اکثر بیمارانی که تومور روده کوچک را دارند یا ممکن است داشته باشند، یک یا چند مورد از این آزمایشات را انجام می دهند.

آزمایش های اشعه ایکس باریم (Barium)

برای انجام این آزمایشات، مایعی حاوی باریم برای پوشاندن پوشش دستگاه گوارش (GI) در بدن قرار داده می شود و سپس اشعه ایکس گرفته می شود. باریم به ترسیم مناطق غیر طبیعی در مری، معده و روده کمک می کند و باعث دیده شدن بیشتر آن ها می شود. این اشعه ایکس بیشتر اوقات برای جستجوی تومورها در قسمت های فوقانی یا تحتانی دستگاه GI استفاده می شود اما در یافتن تومورهای روده کوچک کمتر مفید هستند. آزمایش باریم قبل از در دسترس بودن آندوسکوپی بیشتر استفاده می شد.

GI فوقانی:

برای انجام این آزمایش، شما باید مایعات باریم را بنوشید و سپس با اشعه ایکس، قسمت فوقانی دستگاه گوارش (مری، معده و قسمت اول روده کوچک) بررسی می شود. برای جستجوی مشکلات در بقیه روده کوچک، می توان طی چند ساعت آینده با عبور باریم از روده ها، اشعه ایکس بیشتری انجام داد. به این کار، پیگیری روده کوچک گفته می شود. این آزمایش اغلب تصاویر خوبی از قسمت اول روده کوچک (اثنی عشر) ارائه می دهد، اما ممکن است بقیه روده کوچک به سختی قابل مشاهده باشد.

انتروکلایز:

این آزمایش تصاویر دقیق تری از روده باریک نسبت به GI فوقانی ارائه می دهد. یک لوله نازک از پایین بینی یا دهان، از طریق معده به روده کوچک منتقل می شود. سپس باریم از طریق لوله مستقیم به روده کوچک ارسال می شود. با حرکت مایع از روده کوچک، اشعه ایکس گرفته می شود.

Barium enema:

این راهی برای بررسی روده بزرگ (روده بزرگ و راست روده) است. قبل از این آزمایش، روده باید تمیز شود. این کار با استفاده از ملین و تنقیه قوی شب قبل و صبح آزمایش انجام می شود. برای این آزمایش، محلول باریم از طریق یک لوله انعطاف پذیر به روده بزرگ داده می شود. برای تصاویر بهتر می توان هوا را از طریق لوله به روده نیز تزریق کرد. به این کار، کنتراست هوا گفته می شود. این روش قرار است برای بررسی روده بزرگ استفاده شود اما گاهی اوقات قسمت آخر روده کوچک نیز دیده می شود.

سی تی اسکن

در سی تی اسکن از اشعه ایکس برای تهیه تصاویر قسمتی دقیق از بدن شما استفاده می شود. بر خلاف اشعه ایکس، سی تی اسکن تصاویر مفصلی از بافت های نرم بدن ایجاد می کند. سی تی اسکن اغلب در صورت داشتن شکم برای یافتن منبع مشکل انجام می شود. اگرچه ممکن است تومورهای روده کوچک همیشه به خوبی در CT اسکن دیده نشوند، اما این اسکن ها در نشان دادن برخی از مشکلاتی که این تومورها می توانند ایجاد کنند (مانند انسداد یا سوراخ شدن) خوب هستند.

CT enteroclysis:

این آزمایش گاهی برای دیدن بهتر روده از آنچه CT استاندارد ارائه می دهد، استفاده می شود. قبل از اسکن، یک لوله نازک از پایین بینی یا دهان به روده کوچک منتقل می شود. سپس حجم زیادی از ماده مایع درون لوله قرار می گیرد که به انبساط روده کمک می کند و دیدن آن را در سی تی اسکن آسان تر می کند.

بیوپسی سوزنی با هدایت CT: از سی تی اسکن می توان برای هدایت سوزن بیوپسی دقیقاً به یک ناحیه غیرطبیعی که می تواند سرطان گسترش یابد، استفاده کرد. برای این روش که بیوپسی سوزنی با هدایت CT نامیده می شود، پزشک یک سوزن بیوپسی را از طریق پوست و به سمت محل تومور حرکت می دهد. سی تی اسکن تا زمانی که سوزن درون توده قرار گیرد، تکرار می شود. سپس نمونه های کوچکی از بافت برداشته شده و زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار می گیرند.

تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)

مانند سی تی اسکن، اسکن ام آر آی نیز تصاویر دقیق از بافت های نرم بدن را نشان می دهد. اما در اسکن MRI به جای اشعه ایکس از امواج رادیویی و آهن ربا های قوی استفاده می شود. اسکن MRI گاهی اوقات می تواند در افرادی که مشکوک به تومور روده کوچک هستند مفید باشد زیرا می تواند جزئیات زیادی را در بافت های نرم نشان دهد. اما سی تی اسکن اغلب به جای آن انجام می شود، چرا که معمولاً انجام آن آزمایش ساده تر می باشد.

انتروکلیز MR: این آزمایش گاهی برای دیدن بهتر روده از آنچه MRI استاندارد ارائه می دهد، استفاده می شود. قبل از اسکن، یک لوله نازک از پایین بینی یا دهان عبور کرده و به روده کوچک منتقل می شود. سپس حجم زیادی از ماده مایع درون لوله قرار می گیرد که به انبساط روده کمک می کند و مشاهده آن بر روی MRI آسان تر می شود.

آندوسکوپی

برای انجام آندوسکوپی، پزشک یک لوله انعطاف پذیر (آندوسکوپ) را با یک دوربین فیلمبرداری کوچک، وارد بدن می کند تا پوشش داخلی دستگاه GI را ببیند. در صورت یافتن نواحی غیرطبیعی، می توان قطعات کوچک را از طریق آندوسکوپ، برداشت (نمونه برداری) کرد.

آندوسکوپی فوقانی

آندوسکوپی فوقانی برای بررسی مری، معده و اثنی عشر (قسمت اول روده کوچک) استفاده می شود. آندوسکوپ از طریق دهان وارد می شود، و سپس از طریق مری به معده و سپس به قسمت اول روده کوچک منتقل می شود. در صورت مشاهده مناطق غیرطبیعی توسط پزشک، می توان تکه های کوچکی از بافت را برداشته و زیر میکروسکوپ بررسی کرد. به بیشتر افرادی که این آزمایش را انجام می دهند، داروی خواب آلودگی داده می شود. در این صورت، معمولاً به شخصی احتیاج دارید که شما را به خانه ببرد. این آزمایش برای مشاهده قسمت اول روده کوچک مفید است. برای بررسی بقیه روده کوچک، آزمایشات دیگری مانند آندوسکوپی کپسول و انتروسکوپی دو بالون نیز لازم است.

آندوسکوپی کپسول

در این روش در واقع از آندوسکوپ استفاده نمی شود. درعوض، شما یک کپسول (به اندازه یک قرص بزرگ ویتامین) که نور و دوربین بسیار کوچکی دارد را قورت می دهید. مانند هر قرص دیگر، کپسول از طریق معده عبور می کند و به روده کوچک می رود. همانطور که از روده کوچک عبور می کند (معمولاً بیش از حدود 8 ساعت)، هزاران عکس می گیرد. دوربین هنگام انجام کارهای عادی روزمره، تصاویر را به دستگاهی که دور کمر می بندید، می فرستد. سپس می توان تصاویر را بر روی رایانه جایی که پزشک می تواند به عنوان یک فیلم به آن ها نگاه کند، بارگیری کرد. کپسول در حین حرکت طبیعی روده از بدن خارج می شود.

انتروسکوپی دو بالون (آندوسکوپی)

بیشتر روده کوچک را نمی توان با آندوسکوپی فوقانی مشاهده کرد زیرا بسیار طولانی است (حدود 20 فوت) و دارای انحنا های زیادی است. انتروسکوپی دو بالونی با استفاده از آندوسکوپی مخصوص که از 2 لوله یکی در داخل دیگری ساخته شده است، این مشکلات را برطرف می کند. برای کمک به آرامش، یا حتی بیهوشی عمومی (به طوری که در خواب هستید) داروی داخل وریدی (IV) به شما داده می شود. سپس آندوسکوپ یا از طریق دهان یا مقعد وارد بدن می شود. این بستگی به این دارد که کدام قسمت خاص از روده کوچک قرار است مورد بررسی قرار بگیرد.

هنگامی که در روده کوچک قرار گرفت، لوله داخلی که آندوسکوپ است، با فاصله کمی به جلو رانده می شود و سپس یک بالون در انتهای آن باد می شود تا لنگر بیاندازد. سپس لوله خارجی را به سمت نزدیکی انتهای لوله داخلی می رانند و سپس با یک بالون در جای خود لنگر می اندازند. این فرآیند بارها و بارها تکرار می شود و به پزشک اجازه می دهد روده ها را هر چند سانت یک بار ببیند. این آزمایش گاهی اوقات می تواند مفید باشد که همراه با آندوسکوپی کپسول انجام شود. مزیت این آزمایش نسبت به آندوسکوپی کپسول این است که پزشک می تواند از هر چیزی که غیرطبیعی به نظر می رسد نمونه برداری کند. از آنجا که در این روش به شما دارو می دهند تا خواب آلوده شوید، معمولاً شخصی باید شما را به خانه برساند.

نمونه برداری (بیوپسی)

روش هایی مانند آندوسکوپی و آزمایش های تصویربرداری می توانند مناطقی را پیدا کنند که شبیه سرطان هستند. اما تنها راه دانستن به طور قطع انجام بیوپسی است. در نمونه برداری، قطعه ای از ناحیه غیرطبیعی برداشته می شود و زیر میکروسکوپ بررسی می شود. روش های مختلفی برای نمونه برداری از تومور روده وجود دارد:

در طی آندوسکوپی می توان نمونه برداری کرد. با یافتن تومور، پزشک می تواند با استفاده از پنس بیوپسی از طریق لوله نمونه های کوچکی از تومور نمونه را بگیرد. نمونه ها بسیار کوچک هستند اما پزشکان معمولاً می توانند تشخیص دقیق دهند. خونریزی بعد از نمونه برداری یک مشکل نادر اما بالقوه جدی است. اگر خونریزی به مشکلی تبدیل شود، پزشکان می توانند برای جلوگیری از خونریزی، داروهایی را که رگ های خونی را منقبض می کنند، تزریق کنند.
برای برخی از بیماران، برای بیوپسی تومور در روده، جراحی لازم است. در صورت عدم دستیابی به تومور با آندوسکوپ، این کار ممکن است انجام شود.
گاهی اوقات از سی تی اسکن یا سایر آزمایشات تصویربرداری برای هدایت یک سوزن نازک و توخالی به سمت تومورهای بیوپسی در اندام های دیگر (مانند کبد) استفاده می شود تا بررسی شود که آیا سرطان هستن یا خیر.

آزمایشات روی نمونه های برداشته شده

پزشکان معمولاً با مشاهده آن در زیر میکروسکوپ می توانند تشخیص دهند که آیا نمونه بیوپسی حاوی سلول های سرطانی (آدنوکارسینوما) است یا نه. اما آزمایشات دیگری نیز ممکن است روی نمونه ها انجام شود. به عنوان مثال، سلول های سرطانی ممکن است از نظر برخی تغییرات ژنی مورد آزمایش قرار بگیرند که می تواند گزینه های درمانی را تحت تأثیر قرار دهد.

جمع بندی

در صورت داشتن هرگونه علائم سرطان روده کوچک، باید با پزشک خود مشورت کنید تا بهترین راه قطعی تشخیص این سرطان را تشخیص دهد.

شایع ترین انواع سرطان در کودکان را بشناسید

سرطان های دوران کودکی نادر می باشند و تنها پزشکان متخصص و آموزش دیده، از دانش و تجربه کافی برای درمان آنها برخوردار هستند. همانند سرطان در بزرگسالان، انواع سرطان در کودکان نیز ناشی از رشد غیر طبیعی و خارج از کنترل سلول هاست. این سلول ها گاهی اوقات متاستاز شده و در بدن پخش می شوند. با این حال، انواع سرطان در کودکان به نوع درمان خاصی نیاز دارد. شناخت هر نوع سرطان در دوران کودکی می تواند به محققان کمک کند تا به درمان های تخصصی نوآورانه نزدیک شوند.

امکان رخ دادن تعدادی از سرطان ها در دوره جنینی تا 19 سالگی در مقایسه با بزرگسالی شایع تر می باشد و در صورت تشخیص سریع، امکان پاسخ به درمان در آنها افزایش می یابد.

انواع سرطان در کودکان

انواع سرطان هایی که بیشتر در کودکان اتفاق می افتد، با مواردی که در بزرگسالان مشاهده می شود متفاوت است. شایع ترین سرطان های کودکان عبارتند از:

سرطان خون
تومورهای مغز و نخاع
نوروبلاستوما
تومور ویلمز
لنفوم (شامل هوچکین و غیرهوچکین)
رابدومیوسارکوم
رتینوبلاستوما
سرطان استخوان (از جمله استئوسارکوم و سارکوم یوئینگ)

انواع دیگر سرطان ها در کودکان نادر است، اما گاهی اتفاق می افتد. در موارد بسیار نادر، کودکان حتی ممکن است به سرطان هایی مبتلا شوند که شیوع آن در بزرگسالان بسیار بیشتر است.

سرطان خون Leukemia

سرطان های خون که سرطان های مغز استخوان و خون می باشد، شایع ترین سرطان های دوران کودکی هستند. این نوع سرطان ها حدود 28 درصد از کل سرطان های کودکان را شامل می شوند. شایع ترین انواع لوسمی در کودکان شامل لوسمی لنفوسیتی حاد (ALL) و لوسمی حاد میلوئیدی (AML) است. این لوسمی ها می توانند باعث درد استخوان و مفصل، خستگی، ضعف، رنگ پریدگی پوست، خونریزی یا کبودی، تب، کاهش وزن و سایر علائم شوند. سرطان خون حاد می تواند به سرعت رشد کند، بنابراین به محض یافتن نیاز به درمان (به طور معمول با شیمی درمانی) است.

تومورهای مغز و نخاع

تومورهای مغز و نخاع دومین سرطان شایع در کودکان است که حدود 26 درصد سرطان های کودکان را تشکیل می دهد. انواع مختلفی از تومورهای مغز و نخاع وجود دارد و درمان و چشم انداز هر یک متفاوت است.

اغلب تومورهای مغزی در کودکان از قسمت های پایین مغز مانند مخچه یا ساقه مغز شروع می شود. آنها می توانند باعث سردرد، حالت تهوع، استفراغ، تاری دید، سرگیجه، تشنج، مشکل در راه رفتن و سایر علائم شوند. تومورهای نخاع در کودکان و بزرگسالان کمتر از تومورهای مغزی شایع است.

نوروبلاستوما Neuroblastoma

نوروبلاستوما در اشکال اولیه سلول های عصبی که در جنین در حال رشد یافت می شوند، شروع می شود. حدود 6 درصد از سرطان های دوران کودکی، نوروبلاستوم هستند. این نوع سرطان در نوزادان و کودکان خردسال رخ می دهد و در کودکان بزرگ تر از 10 سال نادر است. تومر می تواند از هر جایی شروع شود، اما معمولاً نقطه شروع آن شکم است و در آنجا تورم دیده می شود. همچنین، می تواند علائم دیگری مانند درد استخوان و تب ایجاد نماید.

تومور ویلمز Wilms tumor

تومور ویلمز که نفروبلاستوما نیز نامیده می شود، از یک کلیه و به ندرت از هر دو کلیه شروع می شود. این بیماری اغلب در کودکان 3 تا 4 سال دیده می شود و در کودکان بزرگ تر و بزرگسالان غیرمعمول است. می تواند به صورت تورم یا توده در شکم ظاهر شود. بعضی اوقات ممکن است کودکان علائم دیگری مانند تب، درد، حالت تهوع یا کم اشتهایی داشته باشند. تومور ویلمز حدود 5 درصد از سرطان های دوران کودکی را تشکیل می دهد.

لنفوم ها Lymphomas

لنفوم از سلول های سیستم ایمنی به نام لنفوسیت شروع می شود. این سرطان ها اغلب در غدد لنفاوی یا در سایر بافت های لنفاوی مانند لوزه ها یا تیموس شروع می شوند. آنها همچنین می توانند مغز استخوان و سایر اندام ها را تحت تأثیر قرار دهند. علائم به محل شروع سرطان بستگی دارد و می تواند شامل کاهش وزن، تب، تعریق، خستگی و توده هایی در زیر پوست گردن، زیر بغل یا کشاله ران شوند. دو نوع اصلی لنفوم، لنفوم هوچکین و لنفوم غیرهوچکین است. هر دو نوع در کودکان و بزرگسالان وجود دارد.

لنفوم هوچکین حدود 3 درصد از سرطان های دوران کودکی را تشکیل می دهد. این بیماری در اوایل بزرگسالی (معمولاً در افراد 20 ساله) و اواخر بزرگسالی (پس از 55 سالگی) رایج تر می باشد. لنفوم هوچکین در کودکان زیر 5 سال نادر است. این نوع سرطان در کودکان و بزرگسالان بسیار شبیه است.

لنفوم غیرهوچکین حدود 5 درصد سرطلن های دوران کودکی را تشکیل می دهد. احتمال رخ دادن این بیماری در کودکان کم سن و سال تر از لنفوم هوچکین بیشتر است، اما همچنان در کودکان زیر 3 سال نادر است. شایع ترین انواع لنفوم غیرهوچکین در کودکان یا بزرگسالان متفاوت است. این سرطان ها اغلب به سرعت رشد می کنند و نیاز به درمان شدید دارند، اما واکنش آنها به درمان در مقایسه با بیشتر لنفوم های غیرهوچکین در بزرگسالان بیشتر است.

رابدومیوسارکوم Rhabdomyyosarcoma

رابدومیوسارکوم در سلول هایی شروع می شود که به طور معمول به عضلات اسکلتی تبدیل می شوند (اینها عضلاتی هستند که برای حرکت دادن بخش های مختلف بدنمان کنترل می کنیم). این نوع سرطان می تواند تقریباً در در هر نقطه از بدن شروع شود، شامل سر و گردن، کشاله ران، شکم، لگن یا بازو یا پا. ممکن است باعث درد، تورم یا هر دو شود. این بیماری رایج ترین نوع سارکومای بافت نرم در کودکان است. حدود 3 درصد از سرطان های دوران کودکی را تشکیل می دهد.

رتینوبلاستوما Retinoblastoma

رتینوبلاستوما یک سرطان چشم است. حدود 2 درصد از سرطان های دوران کودکی را تشکیل می دهد. این بیماری معمولاً در کودکان در حدود 2 سالگی اتفاق می افتد و به ندرت در کودکان بالای 6 سال دیده می شود.

رتینوبلاستوما معمولاً به این صورت کشف می شود که والدین یا پزشک متوجه شده اند که چشم کودک غیرمعمول است. به طور معمول هنگامی که شما نوری را در چشم کودک می تابانید (یا عکس با فلاش می گیرید)، مردمک چشم به دلیل وجود خون در رگ های پشت چشم قرمز به نظر می رسد. د رچشم مبتلا به رتینوبلاستوما، مردمک چشم اغل سفید یا صورتی به نظر می رسد.

 

سرطان های استخوان

سرطان هایی که از استخوان شروع می شوند (سرطان های اولیه استخوان) اغلب در کودکان بزرگ تر و نوجوانان اتفاق می افتد، اما در هر سنی ممکن است ایجاد شود. این نوع سرطان حدود 3 درصد از سرطان های دوران کودکی را تشکیل می دهد. دو نوع اصلی از سرطان های اصلی استخوان در کودکان رخ می دهد:

استئوسارکوم در نوجوانان شایع است و معمولاً در مناطقی که استخوان به سرعت در حال رشد است، مانند نزدیکی انتهای استخوان های پا یا بازو ایجاد می شود. این بیماری اغلب باعث درد استخوان می شود که شب هنگام یا با فعالیت بدتر می شود. همچنین، می تواند باعث تورم در ناحیه اطراف استخوان شود.

سارکوم Ewing نوعی از سرطان استخوان است که کمتر شایغ می باشد. این نوع سرطان اغلب در نوجوانان دیده می شود. متداول ترین مکان ها برای شروع آن، استخوان های لگن، دیواره قفسه سینه (مانند دنده ها) یا در وسط استخوان های پا می باشد. علائم می تواند شامل درد و تورم استخوان باشد.

جمع بندی

همانطور که ملاحظه فرمودید، انواع سرطان در کودکان می تواند با انواع سرطان در بزرگسالان متفاوت باشد. آنچه در رابطه با درمان انواع سرطان در کودکان مهم است، تشخیص سریع و به موقع سرطان در کودکان می باشد که تنها پزشکان متخصص از پس آن بر می آیند. شما می توانید با مراجعه به انستیتو کانسر پردیس شیراز و بهره مندی از تجهیزات پیشرفته و دانش به روز پزشکان این مرکز در راستای درمان کودکان خود اقدام نمایید.

چگونه ایمونوتراپی به درمان سرطان کمک می کند؟

ایمونوتراپی یا ایمنی درمانی نوعی از درمان سرطان است که به سیستم ایمنی بدن شما کمک می کند تا با سرطان مقابله کند. ایمونوتراپی از گلبول های سفید خون و اندام ها و بافت های سیستم لنفاوی تشکیل شده است. ایمونوتراپی نوعی درمان بیولوژیکی است. درمان بیولوژیکی نوعی درمان است که از مواد ساخته شده از ارگانیسم های زنده برای درمان سرطان استفاده می کند.

سیستم ایمنی سلاح قدرتمندی در برابر بیماری ها، عفونت ها و سلول های معیوب است. از آنجا که سلول های سرطانی سلول های جهش یافته بدن هستند، همیشه توسط سیستم ایمنی بدن به عنوان مهاجم شناخته نمی شوند. همچنین، سلول های سرطانی چندین روش برای فرار، خاموش کردن یا غلبه بر عملکرد سیستم ایمنی دارند. ایمنی درمانی دسته بندی گسترده ای از درمان های سرطان است که برای تحریک سیستم ایمنی بدن برای شناخت بهتر و مقابله با سرطان طراحی شده است. در ادامه خواهید خواند:

چگونگی مقابله ایمونوتراپی با سرطان
انواع ایمونوتراپی
روش های انجام ایمونوتراپی
ایمونوتراپی چند وقت یک بار انجام می شود؟
عوارض جانبی ایمونوتراپی
چگونه ایمونوتراپی با سرطان مقابله می کند؟

سیستم ایمنی بدن به عنوان بخشی از عملکرد طبیعی خود، سلول های غیرطبیعی را شناسایی و نابود می کند و به احتمال زیاد، از رشد بسیاری از سرطان ها جلوگیری می نماید. به عنوان مثال، سلول های ایمنی گاهی در تومورها و اطراف آن یافت می شوند. این سلول ها که لنفوسیت های نفوذی به تومور یا TIL نامیده می شوند، نشانه پاسخ سیستم ایمنی به تومور است. افرادی که تومورهای آنها حاوی TIL است، وضعیت بهتری در مقایسه با افرادی دارند که تومورهای آنها حاوی TIL نیست.

حتی اگر سیستم ایمنی بدن بتواند از رشد سرطان جلوگیری کرده یا رشد آن را کند نماید، سلول های سرطانی راههایی برای جلوگیری از تخریب شدن توسط سیستم ایمنی بدن دارند. به عنوان مثال، سلول های سرطانی ممکن است:

تغییرات ژنتیکی داشته باشند که باعث شود کمتر در سیستم ایمنی بدن دیده شوند.
در سطح خود پروتئین هایی داشته باشند که سلول های ایمنی را غیرفعال کند.
سلول های طبیعی اطراف تومور را تغییر دهند تا در پاسخ سیستم ایمنی به سلول های سرطانی اختلال ایجاد کنند.

این روش درمانی به سیستم ایمنی بدن کمک می کند تا بتواند عملکرد بهتری علیه سرطان داشته باشد.

انواع ایمونوتراپی

چندین نوع ایمنی درمانی برای درمان سرطان استفاده می شود که عبارتند از:

مهارکننده های چک پوینت ایمنی Immune checkpoint inhibitors، داروهایی هستند که چک پوینت های ایمنی را مسدود می کنند. این چک پوینت ها بخش نرمالی از سیستم ایمنی بدن هستند و از شدت واکنش های ایمنی جلوگیری می کنند. با مسدود کردن آنها، این داروها به سلول های ایمنی اجازه می دهند تا با شدت بیشتری به سرطان پاسخ دهند.

درمان انتقال سلول های T، درمانی است که توانایی طبیعی سلول های T را برای مقابله با سرطان افزایش می دهد. در این روش درمانی، سلول های ایمنی از تومور شما گرفته می شوند. آنهایی که بیشترین فعالیت را در برابر سرطان دارند، در آزمایشگاه انتخاب شده یا تغییر داده شده اند تا بهتر به سلول های سرطانی حمله کرده، در دسته های بزرگ رشد کرده و از طریق سوزن به رگ تزریق شوند.

آنتی بادی های مونوکلونال Monoclonal antibodies، پروتئین های سیستم ایمنی ایجاد شده در آزمایشگاه هستند که برای اهداف خاص روی سلول های سرطانی طراحی شده اند. برخی از آنتی بادی های مونوکلونال سلول های سرطانی را علامت گذاری می کنند تا توسط سیستم ایمنی بدن بهتر دیده شوند و از بین بروند. چنین آنتی بادی مونوکلونالی نوعی روش ایمونوتراپی است.

واکسن های درمانی Treatment vaccines، از طریق تقویت پاسخگویی سیستم ایمنی بدن به سلول های سرطانی، علیه سرطان عمل می کند. واکسن های درمانی متفاوت از واکسن های پیشگیری کننده بیماری هستند.

تعدیل کننده های سیستم ایمنی بدن Immune system، پاسخ ایمنی بدن را در برابر سرطان افزایش می دهند. برخی از این عوامل بر قسمت های خاصی از سیستم ایمنی بدن تأثیر می گذارند، در حالی که برخی دیگر به روشی کلی تر بر سیستم ایمنی بدن تأثیر می گذارند.

روش های انجام ایمونوتراپی

انواع مختلف ایمنی درمانی ممکن است به روش های مختلفی به بدن داده شوند که شامل موارد زیر می باشد:

داخل وریدی Intravenous:

ایمونوتراپی به طور مستقیم به داخل ورید می رود

به صورت دهانی Oral:

ایمونوتراپی به صورت قرص یا کپسول به بیمار داده می شود.

موضعی Topical:

ایمونوتراپی به صورت کرم روی پوست مالیده می شود. این نوع ایمونوتراپی را می توان برای سرطان های پوست مورد استفاده قرار داد.

Intravesical:

ایمونوتراپی به طور مستقیم وارد مثانه می شود.

ایمونوتراپی چند وقت یک بار انجام می شود؟

اینکه شما چند بار و چه مدت ایمنی درمانی دریافت می کنید، به موارد زیر بستگی دارد:

نوع سرطان شما و میزان پیشرفت آن
نوع ایمونوتراپی
واکنش بدن شما به درمان

ممکن است هر روز، هر هفته یا هر ماه درمان داشته باشید. برخی از انواع ایمنی درمانی به صورت دوره ای انجام می شوند. هر دوره شامل درمان و به دنبال آن، استراحت می باشد. دوره استراحت به بدن شما این فرصت را می دهد تا بهبود یابد، به ایمونوتراپی پاسخ دهد و سلول های سالم جدید بسازد.

عوارض جانبی ایمونوتراپی

ایمنی درمانی نیز همانند دیگر روش های درمان مانند شیمی درمانی، درمان هدفمند، پرتودرمانی و ... می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. بسیاری از آنها هنگامی اتفاق می افتد که سیستم ایمنی بدن نسبت به سرطان احیا شده و علیه سلول ها و بافت های سالم بدن عمل کند. افراد مختلف عوارض جانبی متفاوتی دارند. نوع عوارض جانبی و شدن آن بستگی به میزان سلامت شما قبل از درمان، نوع سرطان، پیشرفت سرطان، نوع ایمونوتراپی و دوز آن دارد.

ممکن است برای مدت طولانی تحت ایمنی درمانی باشید و عوارض جانبی در هر مرحله در طول و بعد درمان رخ دهد. پزشکان و پرستاران به طور قطعی نمی توانند بدانند که چه عوارض جانبی رخ می دهد و تا چه حد جدی است. بنابراین، بسیار مهم است که بدانید در صورت بروز مشکل بدانید باید به دنبال چه علائمی باشید و چه کاری باید انجام دهید. برخی از عوارض جانبی ایمنی درمانی شامل موارد زیر می باشد:

درد
تورم
قرمزی پوست
خارش
جوش و دانه دانه شدن

ممکن است علائمی شبیه به آنفولانزا داشته باشید که شامل موارد زیر است:

تب
لرز
ضعف
سرگیجه
حالت تهوع یا استفراغ
دردهای عضلانی یا مفصلی
خستگی
سردرد
مشکل تنفس
فشار خون کم یا زیاد

دیگر عوارض جانبی ایمونوتراپی:

تورم و افزایش وزن در اثر نگه داشتن مایعات
تپش قلب
اسهال
خطر عفونت
التهاب اندام
گرفتگی سینوس

جمع بندی

ایمونوتراپی از روش های درمان سرطان است که به سیستم ایمنی بدن در راستای مقابله با سرطان کمک می کند. همانطور که ملاحظه نمودید ایمونوتراپی انواع مختلفی داشته و به روش های مختلفی انجام می شود. این روش درمانی نیز ممکن است مانند سایر روش های درمانی سرطان، عوارض جانبی به دنبال داشته باشد که بسته به وضعیت بیمار و نوع سرطان، نوع ایمونوتراپی و دوز آن متفاوت است.

با روش های تشخیص سرطان استخوان و چگونگی انجام آنها آشنا شوید

اگر چه سرطان استخوان از انواع نادر سرطان می باشد، اما با وجود گسترش بیماری سرطان، احتمال رخ دادن این نوع سرطان نیز رو به افزایش است. پزشکان از آزمایش های مختلفی برای تشخیص سرطان استخوان استفاده می کنند. آنها همچنین آزمایش هایی را انجام می دهند تا بفهمند آیا سرطان از همان ابتدا به دیگر بخش های بدن سرایت کرده است یا نه. به عنوان مثال، ممکن است از آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، برای تشخیص سارکوم استخوان و کشف گسترش سرطان استفاده شود. آزمایش های تصویربرداری تصاویری از داخل بدن را نشان می دهند. تومورهای خوش خیم و سرطانی معمولاً در آزمایش های تصویربرداری متفاوت به نظر می رسند که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.

برای اغلب سرطان ها، نمونه برداری تنها راه تشخیص قطعی سرطان است.

اگر چه آزمایش های تصویربرداری ممکن است به تشخیص سارکوم استخوان کمک کنند، برای تأیید نتیحه ممکن است نیاز به نمونه برداری باشد. اگر بیوپسی امکان پذیر نباشد، پزشک ممکن است آزمایش های دیگری را برای کمک به تشخیص پیشنهاد نماید. البته همه تست ها برای همه افراد قابل استفاده نمی باشند. پزشک شما ممکن است این عوامل را هنگام انتخاب آزمایش تشخیص سرطان در نظر بگیرد:

نوع سرطان مشکوک
علائم و نشانه های بیمار
سن و سلامت عمومی شما
نتایج آزمایش های پزشکی قبلی

در ادامه، به روش های تشخیص سرطان استخوان و چگونگی انجام آنها خواهیم پرداخت:

آزمایش خون
اشعه ایکس
اسکن استخوان
اسکن توموگرافی کامپیوتری
تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)
توموگرافی انتشاری پوزیترون یا PET-CT اسکن
بیوپسی یا نمونه برداری

روش های تشخیص سرطان استخوان

علاوه بر معاینات فیزیکی، برای تشخیص یا تعیین مرحله سارکوم استخوان می توان از آزمایش های زیر استفاده کرد:

آزمایش خون برای تشخیص سرطان استخوان

برخی تست های های آزمایشگاهی در تشخیص سرطان می توانند موثر باشند. آزمایش های خون یکی از این تست ها می باشد که ممکن است به یافتن سارکوم استخوان کمک کنند. افراد مبتلا به استئوسارکوما یا سارکوم یوئینگ ممکن است سطح بالاتری از آلکالین فسفاتاز و لاکتات دهیدروژناز در خون داشته باشند. با این حال، توجه به این نکته مهم است که همیشه مقادیر بالا به معنای سرطان نیست. هنگامی که سلول های تشکیل دهنده بافت استخوان بسیار فعال هستند، آلکالین فسفاتاز به طور معمول زیاد است، مانند زمانی که کودکان در حال رشد هستند یا شکستگی استخوان بهبود می یابد.

اشعه ایکس و تشخیص سرطان استخوان

اشعه ایکس یکی از آزمایش های تصویربرداری تشخیص سرطان است که راهی برای ایجاد تصویری از ساختارهای داخل بدن با استفاده از مقدار کمی اشعه و روشی موثر برای مشاهده استخوان ها می باشد. اشعه ایکس اغلب می تواند آسیب استخوان های ناشی از سرطان یا استخوان جدیدی را که به دلیل سرطان در حال رشد است ، تشخیص دهد. همچنین، می توانند تعیین کنند که آیا علائم شما علت دیگری مانند شکستگی استخوان (شکستگی) دارد. اگر با اشعه ایکس احتمال ابتلا به سرطان استخوان وجود دارد ، باید به مرکز تخصصی تشخیص و درمان این بیماری ارجاع شوید.

اسکن استخوان

اسکن استخوان ممکن است برای تعیین مرحله سارکوم استخوان مورد استفاده قرار بگیرد. در اسکن استخوان از ردیاب رادیواکتیو برای دیدن قسمت داخلی استخوان ها استفاده می شود. ردیاب به داخل رگ بیمار تزریق می شود. در مناطقی از استخوان جمع می شود و توسط دوربین خاصی تشخیص داده می شود. استخوان سالم در مقابل دوربین سبک تر به نظر می رسد و مناطقی از آسیب مانند مناطقی که توسط سلول های سرطانی ایجاد می شوند، روی تصویر برجسته هستند.

اسکن توموگرافی کامپیوتری (CT یا CAT)

سی تی اسکن با استفاده از اشعه ایکس که از زوایای مختلف گرفته شده است، از داخل بدن عکس می گیرد. رایانه این تصاویر را در یک تصویر دقیق و سه بعدی ترکیب می کند که هر گونه ناهنجاری یا تومور را نشان می دهد. از سی تی اسکن می توان برای اندازه گیری اندازه تومور استفاده کرد. گاهی اوقات، قبل از اسکن ماده خاصی به نام کنتراست به بیمار داده می شود تا جزئیات بهتر روی تصویر ارائه شود. این رنگ را می توان به داخل رگ بیمار تزریق کرد یا به صورت قرص یا مایع بلعیده شود.

تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI)

این روش از میدان های مغناطیسی، نه از اشعه ایکس، برای تولید تصاویر دقیق از بدن استفاده می کند. از MRI می توان برای اندازه گیری اندازه تومور استفاده کرد. قبل از اسکن، یک رنگ مخصوص به نام ماده حاجب به بیمار داده می شود تا تصویر واضح تری ایجاد شود. این رنگ می تواند به داخل رگ بیمار تزریق شود. از اسکن MRI برای بررسی وجود تومور در بافت نرم اطراف استفاده می شود. MRI نقشه راهی را به جراح ارائه می دهد تا بهترین جراحی سرطان را انجام دهد.

توموگرافی انتشار پوزیترون یا PET-CT اسکن

پت اسکن ممکن است برای تعیین مرحله سارکوم استخوان مورد استفاده قرار گیرد. PET اسکن معمولاً با سی تی اسکن ترکیب می شود و PET-CT اسکن نامیده می شود. با این حال، PET اسکن راهی برای ایجاد تصویر از اندام ها و بافت های داخل بدن است. مقدار کمی از ماده رادیواکتیو به بدن بیمار تزریق می شود. این ماده قندی توسط سلول هایی مصرف می شود که بیشترین انرژی را مصرف می کنند. از آنجا که سرطان تمایل به استفاده فعال از انرژی دارد، بیشتر ماده رادیواکتیو را جذب می کند. سپس یک ماده این اسکنر را تشخیص می دهد تا تصاویری از داخل بدن تولید کند.

نمونه برداری برای تشخیص سرطان استخوان

نمونه برداری یا بیوپسی برداشتن مقداری از بافت برای بررسی زیر میکروسکوپ است. آزمایش های دیگر می تواند وجود سرطان را نشان دهد، اما فقط با نمونه برداری می توان تشخیص قطعی داد. سپس یک آسیب شناس نمونه ها را تجزیه و تحلیل می کند. پاتولوژیست پزشکی است که در تفسیر آزمایش ها و ارزیابی سلول ها، بافت ها و اندام ها برای تشخیص بیماری تخصص دارد. اینکه از بیوپسی سوزنی استفاده شود یا بیوپسی برشی، به محل سرطان بستگی دارد.

طی نمونه برداری سوزنی، یک سوراخ کوچک در استخوان ایجاد می شود و یک نمونه بافت با وسیله ای مانند سوزن از تومور خارج می شود. طی بیوپسی برشی، پس از ایجاد برش کوچک در تومور، نمونه بافت برداشته می شود. برخی اوقات ممکن است انجام بیوپسی امکان پذیر نباشد. نوع بیوپسی و نحوه انجام آن در تشخیص و درمان سارکوما مهم است. بنابراین، بیماران باید قبل از انجام بیوپسی، توسط متخصص معاینه شوند. جراح می تواند محل بیوپسی را مشخص کند. با توجه به اینکه سارکوم استخوان غیرمعمول است، لازم است یک متخصص آسیب شناسی، نمونه برداشته شده را برای تشخیص مناسب سارکوم بررسی نماید.

پس از انجام آزمایش های تشخیصی، پزشک شما تمام نتایج را با شما بررسی می کند. اگر سرطان تشخیص داده شود، این نتایج به پزشک در تشخیص سرطان نیز کمک می کند. این مرحله، درجه بندی یا مرحله بندی سرطان نامیده می شود.

جمع بندی

با وجود اینکه سرطان استخوان از انواع نادر سرطان می باشد، با این حال همانند دیگر سرطان ها، آنچه می تواند درمان این بیماری را اثربخش سازد، تشخیص به موقع و زودهنگام بیماری است. در این مطلب، کلیه روش های تشخیص سرطان استخوان را برشمردیم. انجام این آزمایش ها، به تعیین مرحله سرطان کمک می کند و در انتخاب گزینه های درمانی مناسب می تواند اثر بخش باشد. شما می توانید با مراجعه به انستیتو کانسر پردیس شیراز، از تجهیزات پیشرفته و پزشکان حاذق این مرکز درمان سرطان بهره مند شده و در راستای تشخیص به موقع و درمان این بیماری اقدام نمایید.

سرطان خون در کودکان

سرطان از زمانی شروع می شود که تقسیم سلول های بدن از کنترل خارج می شوند. تقریباً سلول های هر قسمت از بدن می توانند به سرطان تبدیل شوند. سرطان خون در کودکان، سرطانی است که از سلول هایی شروع می شود که به طور معمول به انواع مختلف سلول های خونی تبدیل می شوند. غالباً، کانسر خون از اشکال اولیه گلبول های سفید خون شروع می شود اما برخی دیگر سرطان های خون در انواع دیگر سلول های خونی شروع می شود. علائم سرطان خون در کودکان می تواند مشابه علائم مشکلات دیگری به جز سرطان باشد.

انواع سرطان خون در کودکان
سرطان خون حاد در کودکان
سرطان خون مزمن در کودکان
لوسمی میلومونوسیتیک JMML) Juvenile)
شناخت مغز استخوان، خون و بافت لنفاوی طبیعی
مغز استخوان چیست
سلول قرمز خون چیست
پلاکت چیست
گلبول سفید خون چیست
شروع و شیوع سرطان خون در کودکان
جراحی برای درمان سرطان خون در کودکان

انواع سرطان خون در کودکان

کانسر خون انواع مختلفی دارد که اساس اصلی آن ها موارد زیر است:

سرطان خون حاد (سریع رشد)
سرطان خون مزمن (رشد کندتر)
سرطان خون شروع شده در سلول های میلوئیدی یا سلول های لنفاوی

دانستن نوع سرطان خون در کودک می تواند به پزشکان کمک کند تا پیش آگهی (چشم انداز) هر کودک را بهتر پیش بینی کرده و بهترین روش درمانی را انتخاب کنند.

سرطان خون حاد در کودکان

بیشتر لوسمی های دوران کودکی حاد هستند. این کانسر خون می تواند به سرعت پیشرفت کند و معمولاً باید سریعاً درمان شود. انواع اصلی سرطان خون حاد عبارتند از:

لوسمی حاد لنفوسیتیک (لنفوبلاستیک) سرطان خون (ALL): از هر 4 لوسمی در دوران کودکی حدود 3 مورد ALL است. این سرطان خون در اشکال اولیه گلبول های سفید خون به نام لنفوسیت شروع می شود.
سرطان خون حاد میلوئیدی (AML): این نوع سرطان خون که لوسمی حاد میلوژنی، لوسمی حاد میلوسیتی یا لوسمی حاد غیر لنفوسیتیک نیز نامیده می شود، در بیشتر موارد لوسمی دوران کودکی را تشکیل می دهد. AML از سلول های میلوئیدی شروع می شود که به طور معمول سلول های سفید خون (غیر از لنفوسیت ها) گلبول های قرمز یا پلاکت ها را تشکیل می دهند.

به ندرت سرطان خون حاد می تواند دارای ویژگی های ALL و AML باشد. به این موارد لوسمی های دودمان مخلوط، لوسمی های حاد تمایز نیافته یا لوسمی های حاد فنوتیپ مخلوط (MPAL) گفته می شود. در کودکان، آن ها به طور کلی مانند ALL درمان می شوند و معمولاً به نوع درمان ALL پاسخ مثبت می دهند.

سرطان خون مزمن در کودکان

لوسمیای مزمن در کودکان نادر است. این لوسمی ها نسبت به لوسمی های حاد تمایل به رشد آهسته تری دارند اما درمان آن ها دشوارتر است. سرطان خون مزمن را می توان به 2 نوع اصلی تقسیم کرد:

لوسمی میلوئیدی مزمن (CML):

که لوسمی میلوژن مزمن نیز نامیده می شود. CML در کودکان نادر است. درمان آن مشابه آن چیزی است که در بزرگسالان استفاده می شود.

لوسمی لنفوسیتی مزمن (CLL):

این لوسمی در کودکان بسیار نادر است.

لوسمی میلومونوسیتیک JMML) Juvenile)

این نوع نادر لوسمی نه مزمن است و نه حاد. این سرطان در سلول های میلوئیدی شروع می شود اما معمولاً به سرعت AML یا به آرامی CML رشد نمی کند. این بیماری بیشتر در کودکان خردسال (میانگین سنی 2 سال) اتفاق می افتد. علائم آن می تواند شامل رنگ پریدگی پوست، تب، سرفه، کبودی یا خونریزی، مشکل تنفس (از طریق تعداد زیادی گلبول سفید خون در ریه ها)، بثورات پوستی، بزرگ شدن طحال، کبد و غدد لنفاوی باشد.

شناخت مغز استخوان، خون و بافت لنفاوی طبیعی

شناختن مغز استخوان، خون و سیستم های لنفاوی برای درک سرطان خون کمک می کند.

مغز استخوان چیست

مغز استخوان قسمت داخلی نرم استخوان های خاص است که از سلول های خون ساز، سلول های چربی و بافت های پشتیبانی کننده تشکیل شده است. تعداد کمی از سلول های خون ساز سلول های بنیادی خون هستند. سلول های بنیادی خون برای ایجاد سلول های خونی جدید یک سری تغییرات را انجام می دهند. در طی این فرآیند، سلول ها به لنفوسیت ها (نوعی گلبول سفید) یا سلول های خون ساز دیگر تبدیل می شوند که از انواع سلول های میلوئیدی هستند. سلول های میلوئیدی می توانند به سلول های قرمز خون، گلبول های سفید خون (غیر از لنفوسیت ها) یا پلاکت تبدیل شوند.

سلول قرمز خون چیست

سلول های قرمز خون (RBC) اکسیژن را از ریه ها به سایر بافت های بدن منتقل می کنند و دی اکسید کربن را به ریه ها بر می گردانند تا از بدن خارج شوند.

پلاکت چیست

پلاکت در واقع قطعات سلولی است که توسط نوعی سلول مغز استخوان، به نام مگاکاریوسیت ساخته می شود. پلاکت ها با متوقف کردن سوراخ در رگ های خونی در جلوگیری از خونریزی نقش مهمی دارند.

گلبول سفید خون چیست

گلبول های سفید خون به بدن در مبارزه با عفونت ها و باکتری ها کمک می کنند. گلبول های سفید خون انواع مختلفی دارند:

لنفوسیت ها WBC های بالغ هستند که از لنفوبلاست، نوعی سلول خون ساز در مغز استخوان ایجاد می شوند. لنفوسیت ها سلول های اصلی تشکیل دهنده بافت لنفاوی، بخش عمده ای از سیستم ایمنی بدن هستند. بافت لنفاوی در غدد لنفاوی، تیموس، طحال، لوزه ها و آدنوئیدها و مغز استخوان یافت می شود. همچنین از طریق دستگاه گوارش و دستگاه تنفسی پراکنده می شود. 2 نوع اصلی از لنفوسیت ها وجود دارد: سلول های B و سلول های T. متداول ترین نوع سرطان خون در دوران کودکی، می تواند در سلول های B یا T وجود داشته باشد.

گرانولوسیت ها WBC های بالغ هستند که از میلوبلاست ها، نوعی سلول خون ساز در مغز استخوان ایجاد می شوند. گرانولوسیت ها گرانول هایی دارند که به صورت لکه هایی در زیر میکروسکوپ ظاهر می شوند. این گرانول ها حاوی آنزیم ها و مواد دیگری هستند که می توانند میکروب ها را از بین ببرند. 3 نوع گرانولوسیت - نوتروفیل ها، بازوفیل ها و ائوزینوفیل ها - با توجه به اندازه و رنگ دانه های آن ها در زیر میکروسکوپ متمایز می شوند.
مونوسیت ها از مونوبلاست های خون ساز در مغز استخوان ایجاد می شوند و مربوط به گرانولوسیت ها هستند. بعد از حدود یک روز گردش خون، مونوسیت ها برای تبدیل شدن به ماکروفاژ وارد بافت های بدن می شوند که با احاطه و هضم، می توانند برخی از میکروب ها را از بین ببرند.

شروع و شیوع سرطان خون در کودکان

کانسر خون از مغز استخوان شروع می شود. سلول های لوسمی می توانند در آنجا جمع شده و سلول های طبیعی را از بین ببرند. غالباً، سلول های سرطان خون خیلی سریع به جریان خون وارد می شوند. برخی از انواع سرطان خون همچنین می توانند به سایر قسمت های بدن مانند غدد لنفاوی، طحال، کبد، سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع)، بیضه ها یا سایر اندام ها سرایت کنند. برخی دیگر از سرطان های دوران کودکی مانند نوروبلاستوما یا رابدومیوسارکوم از اندام های دیگر شروع می شود و می تواند به مغز استخوان گسترش یابد. اما این سرطان ها سرطان خون نیستند.

جراحی برای درمان سرطان خون در کودکان

جراحی نقش بسیار محدودی در درمان سرطان خون کودکان دارد. از آنجا که سلول های سرطان خون به طور گسترده ای در مغز استخوان و خون پخش می شوند، درمان این نوع سرطان با جراحی امکان پذیر نیست. گذشته از نمونه برداری از غدد لنفاوی، جراحی به ندرت حتی در تشخیص سرطان خون نقشی دارد. زیرا این عمل معمولاً با آسپیرات مغز استخوان انجام می شود و نمونه برداری معمولاً می تواند سرطان خون را تشخیص دهد.

جمع بندی

سرطان خون از جمله سرطان هایی است که درمان راحتی ندارد اما غیرممکن هم نیست. مانند هر سرطان دیگری، این سرطان هم اگر به موقع و زود تشخیص داده شود، روند درمانی راحت تری را پشت سر می گذارد.

سرطان خون و هر آنچه باید در مورد آن بدانید

سرطان خون، لوسمی یا لوکمیا در واقع سرطان سلول های خونی است. چندین دسته از سلول های خونی شامل گلبول های قرمز (RBC)، گلبول های سفید (WBC) و پلاکت ها وجود دارد. به طور کلی، سرطان خون به سرطان  گلبول های سفید (WBCها) اشاره دارد.

WBCها بخش حیاتی از سیستم ایمنی بدن شما هستند. آنها بدن شما را از حمله باکتری ها، ویروس ها، قارچ ها، سلول های غیرطبیعی و سایر مواد خارجی محافظت می نمایند. آنها می توانند سریع تقسیم شده و در نهایت سلول های طبیعی را از بین ببرند. WBC بیشتر در مغز استخوان تولید می شود. اما نوع خاصی از WBC نیز در غدد لنفاوی، طحال و غده تیموس ساخته می شود. WBCها پس از تشکیل در سراسر بدن در خون و سیستم لنفاوی به گردش در می آیند و در غدد لنفاوی و طحال متمرکز می شوند.

انواع بسیاری از سرطان خون وجود دارد که برخی از آنها در کودکان شایع می باشد و سایر اشکال سرطان خون اغلب در بزرگسالان دیده می شود.

سرطان خون در کودکان

سرطان خون معمولاً گلبول های سفید خون را درگیر می کند. گلبول های سفید خون شما مبارزان قدرتمند عفونت هستند، به طور طبیعی رشد می کنند و تقسیم می شوند، زیرا بدن شما به آنها احتیاج دارد. اما در افراد مبتلا به سرطان خون، مغز استخوان گلبول های سفید خون غیرطبیعی تولید می کند که عملکرد صحیحی ندارند. درمان سرطان خون می تواند پیچیده باشد و به نوع سرطان خون و سایر عوامل بستگی دارد. اما استراتژی هایی وجود دارد که می تواند به موفقیت درمان شما کمک کند. در ادامه، به موضوعات زیر خواهیم پرداخت:

عوامل خطر سرطان خون
انواع سرطان خون
علائم و نشانه های سرطان خون
تشخیص سرطان خون
درمان سرطان خون
عوامل خطر سرطان خون

علل لوسمی مشخص نیست. با این حال، عوامل مختلفی شناسایی شده است که ممکن است خطر ابتلا به این سرطان را افزایش دهد. این عوامل عبارتند از:

داشتن سابقه خانوادگی این بیماری
سیگار کشیدن، خطر ابتلا به لوسمی حاد میلوئیدی (AML) را افزایش می دهد.
اختلالات ژنتیکی مانند سندروم داون
اختلالات خونی، مانند سندروم میلودیسپلاستیک که گاهی اوقات preleukemia نامیده می شود.
درمان قبلی سرطان با شیمی درمانی یا پرتودرمانی
قرارگرفتن در معرض تابش زیاد
قرار گرفتن در معرض مواد شیمایی مانند بنزن

انواع سرطان خون

شروع لوسمی می تواند حاد (شروع ناگهانی) یا مزمن (شروع آهسته) باشد. در سرطان خون حاد، سلول های سرطانی به سرعت تکثیر می شوند. در سرطان خون مزمن، بیماری به آرامی پیشرفت می کند و علائم اولیه آن ممکن است بسیار خفیف باشد.

سرطان خون بر اساس نوع سلول طبقه بندی می شود.

سرطان خون درگیر سلول های میلوئیدی را سرطان خون میلوژن می نامند. سلول های میلوئیدی سلول های خونی نابالغ هستند که به طور معمول تبدیل به گرانولیست یا مونوسیت می شوند. لوسمی درگیر لنفوسیت ها لوسمی لنفوسیتی نامیده می شود. چهار نوع اصلی سرطان خون وجود دارد:

سرطان خون حاد میلوژن (AML).

سرطان خود حاد میلوژن می تواند در کودکان و بزرگسالان رخ دهد. این نوع سرطان شایع ترین شکل سرطان خون است.

سرطان خون حاد لنفوسیتی (ALL).

این نوع سرطان بیشتر در کودکان رخ می دهد. البته در بزرگسالان نیز احتمال رخ دادن آن وجود دارد.

لوسمی میلوژن مزمن (CML).

سرطان خون میلوژن مزمن بیشتر در بزرگسالان دیده می شود. فرد مبتلا به CML ممکن است برای ماهها یا سال ها، قبل از اینکه سلول های سرطانی شروع به رشد سریع کنند، هیچ نشانه ای نداشته باشد.

لوسمی لنفوسیتی مزمن (CLL).

این نوع لوسمی بیشتر افراد بالای 55 سال را تحت تأثیر قرار می دهد و در کودکان بسیار نادر دیده می شود. در این نوع لوسمی ممکن است تا سال ها نیازی به درمان نداشته باشید.

علائم و نشانه های سرطان خون چیست؟

علائم و نشانه های سرطان خون عبارتند از:

تعریق بیش از حد به خصوص در شب
خستگی و ضعف که با استراحت از بین نمی رود
لاغری ناخواسته
درد و پوک شدن استخوان
غدد لنفاوی متورم و بدون درد (به خصوص در گردن و زیر بغل)
بزرگ شدن کبد و طحال
لکه های قرمز روی پوست که پتشی نامیده می شوند.
خونریزی و کبودی
تب یا لرز
عفونت های مکرر

لوسمی همچنین می تواند در اندامی که سلول های سرطانی به آنها نفوذ کرده یا آنها را تحت تأثیر قرار داده است، علائمی ایجاد کند. به عنوان مثال، اگر سرطان به سیستم عصبی مرکزی گسترش یابد، می تواند باعث سردرد، تهوع، استفراغ، گیجی، از دست دادن کنترل عضلات و تشنج شود.

سرطان خون می تواند به سایر قسمت های بدن سرایت کند. از جمله:

ریه ها
دستگاه کوارش
قلب
کلیه ها
بیضه ها
تشخیص سرطان خون

در صورت وجود عوامل خطر یا علائم مربوطه، ممکن است به لوکمیا مشکوک شوید. پزشک شما با شرح حال کامل و معاینه بدنی شروع می کند، اما سرطان خون با معاینه فیزیکی کاملاً قابل تشخیص نیست. در مقابل، پزشکان از آزمایش خون، نمونه برداری و آزمایش های تصویربرداری برای تشخیص سرطان خون استفاده می کنند.

آزمایش های تشخیص سرطان خون

تعدادی آزمایش مختلف وجود دارد که می تواند برای تشخیص لوکمیا استفاده شود. شمارش کامل خون که تعداد RBCها، WBCها و پلاکت ها را تعیین می کند. با نگاه کردن به خون زیر میکروسکوپ می توان سلول هایی با ظاهر غیرطبیعی را تشخیص داد.

نمونه برداری از مغز استخوان یا غدد لنفاوی نیز می تواند شواهدی از لوکمیا را کشف نماید. این نمونه های کوچک می توانند نوع لوکمیا و میزان رشد آن را تشخیص دهند. نمونه برداری از اندام های دیگر مانند کبد و طحال می تواند نشان دهد که آیا سرطان گسترش یافته است.

درجه بندی سرطان خون

به محض تشخیص لوکمیا، درجه بندی یا مرحله بندی آن انجام می شود. مرحله بندی سرطان خون به پزشک کمک می کند تا برنامه ریزی های لازم برای درمان را انجام دهد. ALL و AML بر اساس نحوه مشاهده سلول های سرطانی در زیر میکروسکوپ و نوع سلول درگیر مرحله بندی می شوند. ALL و CLL بر اساس تعداد WBCها در زمان تشخیص، مرحله بندی می شوند. وجود گلبول های سفید نابالغ یا میلوبلاست ها در خون و مغز استخوان نیز در درجه بندی AML و CML مورد استفاده قرار گیرند.

ارزیابی پیشرفت سرطان خون

برای ارزیابی پیشرفت بیماری می توان از تعدادی آزمایش دیگر استفاده کرد:

فلوسیتومتری DNA سلول های سرطانی را بررسی کرده و میزان رشد آنها را تعیین می کند.
آزمایش های عملکرد کبد نشان می دهد که سلول های لوسمی بر کبد تأثیر می گذارند یا به آن حمله می کنند.
Puncture کمر با قرار دادن یک سوزن نازک بین مهره های کمرتان انجام می شود. به این روش، پزشک شما مایعات نخاعی را جمع آوری می کند و تشخیص می دهد که آیا سرطان به سیستم عصبی مرکزی گسترش یافته است.
آزمایش های تصویربرداری مانند اشعه ایکس، سونوگرافی و سی تی اسکن به پزشکان کمک می کند تا هر گونه آسیب به اعضای دیگر بدن را که ناشیاز سرطان خون است، جستجو کند.

درمان سرطان خون

لوکمیا معمولاً توسط متخصص خون و آنکولوژیست درمان می شود. این پزشکان متخصص در زمینه اختلالات خونی و سرطان هستند. درمان به نوع و مرحله سرطان بستگی دارد. برخی از انواع سرطان خون به آرامی رشد می کنند و نیازی به درمان فوری ندارند. با این حال، درمان سرطان خون معمولاً شامل یک یا چند مورد زیر است:

شیمی درمانی، از داروهایی برای از بین بردن سلول های لوسمی استفاده می کند. بسته به نوع سرطان، ممکن است یک دارو یا ترکیبی از داروهای مختلف مصرف کنید.

پرتودرمانی، از پرتوهای پرانرژی برای آسیب رساندن به سلول های لوسمی و جلوگیری از رشد آنها استفاده می کند. تابش می تواند در یک منطقه خاص یا در کل بدن اعمال شود.

پیوند سلول های بنیادی مغز استخوان فرد بیمار با مغز استخوان فرد سالم، ممکن است پیوند از بدن خودتان (پیوند اتولوگ) صورت گیرد یا از یک اهدا کننده (پیوند آلولوگ) انجام شود. به این روش، پیوند مغز استخوان گفته می شود.

درمان بیولوژیکی یا ایمنی، از درمان هایی استفاده می کند که به سیستم ایمنی بدن شما کمک می کند سلول های سرطانی را شناسایی کرده و به آنها حمله می کند.

درمان هدفمند، داروهایی مورد استفاده قرار می گیرد که از آسیب پذیری سلول های سرطانی استفاده می کنند. به عنوان مثال، (imatinib (Gleevec یک داروی هدفمند است که معمولاً علیه CML استفاده می شود.

جمع بندی

سرطان خون به عنوان یکی از سرطان های شایع در بزرگسالان و کودکان شناخه شده شده است. شناخت علائم و نشانه های این نوع سرطان، عوامل خطر سازی که می توانند احتمال ابتلا به این سرطان را افزایش دهند و شناخت راههای تشخیص و درمان آن، همه از موارد مهمی هستند که داشتن آگاهی از آنها ضروری به نظر می رسد.